Տղուս բախտը կնգա հարցում չի բերել: Հարսս տղուս փողերը քամունա տալիս: Դրել ա իրան օլիգարխի կնգա տեղ: Մտնում ա ՍԱՍ-ից ամենաթանկ բաներն ա առնում: Իրա հոր տանը ծնունդի սեղանին ամենաճոխ ուտելիքը դուխովկա դրած հավն ա եղել, իսկ հիմա իմ հարսը առանց սև իկրա նախաճաշ չի անում: Այ էդքան զարգացելա: Խնձոր լայաղ չի անում ուտի, ամեն օր մանգո ու անանաս ա ուտում: Թոռներիս էլ նույն ձևա սովորացրել: Ամենաթանկ մարոժնին ու կանֆետն են ուտում:
Էն օրը մի մեշոկ կարտոշկա բերեցի գյուղից՝ մտածելով, որ չգնան թանկ ու կրա կ առնեն, խփ նված հարսս վերցրեց թափեց: Հարցրի, ինչի թափեցիր, ասեց. Մենք ըտենց զիբիլ բաներ չենք ուտում, խորոված քյաբաբ ենք սիրում: Էդ ո՞ր օրվանից կարտոշկեն զիբիլ դառավ:
Հարևանս իր երեխեքի փոքրացած շորերը հանել էր, որ թափեր, չթողեցի, որ թափեր: Տարա թոռներիս համար, հարսս կատա ղած վերցրեց թափեց, ինչա թե վրեն մի երկու տեղ ծակ կար: Ես տղուս փողերն եմ ափսոսում: Տղուս ասում եմ, որ մի քիչ կնգա սանձերը ձգի, տղես ասում ա. Բա ու՞մ համար եմ աշխատում,, թող վայելեն: Էս տեմպերով որ գնա, մի օր տղես կսնանկանա: