12 տարի առաջ ախպերս կռ վեց ծնողներիս հետ ու գնաց: Պատճառն էղավ էն, որ մամաս ու ախպորս կնիկը իրար հետ լեզու չէին գտնում, իրար հետ յոլա չէին գնում: Արրադարության համար պիտի ասեմ, որ մամաս շատ բարդ բնավորություն ունի, բայց հարսս էլ իրանից հետ չէր մնում: Ամբողջ օրը տունը կռ իվ էր, հարս ու կիսուր իրար վի րա վո րում էին: Ախպերս կռ վեց ու կնոջ հետ հեռացան: 12 տարի իրար հետ չէին շփվում:Էդ ամբողջ ընթացքում ես մորս կողքին եմ եղել, երբեք մենակ չեմ թողել: Մամաս իմ միջոցով էր լուրեր իմանում ախպորս մասին: Բայց ախպերս ընդհանրապես չէր հետաքրքրվում: Տարվա սկզբին մամայիս ինքնազգ ացողությունը վատացավ:
Բժ իշկ ներն ասեցին, որ մորս քիչ ժամանակա մնացել: Մամաս արցունքն աչքերին խնդրեց կանչել ախպորս: Ես զանգեցի, սկզբում ասեց, որ չի գա: Ես ասեցի, որ հնարավոր ա էդ լինի իրանց վերջին հանդիպումը: Մամաս ու ախպերս երկար գրկախառնվել էին, մինչև լուսաբաց խոսացին: Իրար պատմելու շատ բան ունեին: Ախպորս գնալոււց հետո մամաս ասեց, որ ամբողջ ունեցվածքը կտակում ա ախպորս: Ես ապ շած մնացի: 12 տարի ախպերս ոչ մի օր մորս դուռը չի բացել ու չի հարցրել. Մամ ո՞մց ես: Բայց էսօր սաղ ունեցվածքը ախպորսա բաժին հասնում: Ինչի՞ ա սենց անարդար: