Էդ տարի ես ու տղես գնացինք ծով, առանց մարդուս: Ամեն օր հեռախոսով խոսում էինք։ Ամեն ինչ սովորականի պես էր: Ամեն դեպքում, մարդուս խոսալուց ոչ մի բան չէր զգացվում: Մենք միշտ լավ ենք եղել իրար հետ, հիանալի հարաբերություններ ենք ունեցել, նա հարգում էր ինձ ու սիրում։ Բայց հենց որ ես ու տղաս վերադարձանք ճամփորդությունից, մարդս կտրուկ փոխվեց։ Նա կո պիտ էր և չէր նայում աչքերիս մեջ։ Էդ ժամանակ ես հասկացա, որ նրա կյանքում ինչ-որ մեկը հայտնվելա։ Ծնողներս էն գլխից էլ իրան չէին հավանում: Բայց ես չլսեցի նրանց։ Ավելին, ես հիանալի հարաբերություններ ունեի սկեսուրիս հետ։ Երբ մենք ամուսնացանք, մեր ծնողները մեզ օգնեցին կառուցել եռահարկ ամառանոց։
Բայց մեր ճամփորդությունից հետո ամեն ինչ շատ փոխվեց։ Մարդս հայտարարեց, որ նոր կին ունի։ Սկեսուրս բռնեց իմ կողմը և փորձեց խոսել ամուսնուս հետ։ Ես չէի ուզում բաժանվել նրանից մեկ պատճառով. Այսքան տարի անց ես չէի կարող ընդունել, որ ծնողներս ճիշտ էին։ Մարդն ինձ հետ ավելի վատ էր վարվում։ Հետո մեր տղան շատ հի վանդացավ, և նա վի րահա տության կարիք ուներ: Բայց մարդս նույնիսկ ուշադրություն չդարձրեց մեր որդու վրա։ Իմ նկատմամբ անտարբերությունը կներեի, բայց տղայիս նկատմամբ նման վերաբերմունքը՝ ոչ: Ես մարդուս ասեցի, որ ուզում եմ բաժանվել։ Ավելին, ես նրան ատ ում եմ: