Սկեսուրիս, որ թողնեի կյանքում մտքով չէր անցի մաքրություն աներ։ Որ հարս եկա տունը կեղտի մեջ կորած էր, ամեն օր մի սենյակ էի մաքրքւմ, բայց էլի չէի պրծնում։ Ես էլ, որ մաքրքւմ էի, ինձ էր կպնում, ձևավորի տեղ էր դնում, որ իբր թե մորս տնից եկել եմ ու տան մեջ ինձ մաքրասերի տեղ եմ դրել։
Մարդս էլ հեչ դրանց նման չէր, մի թեթև կեղտից հուշտ էր լինում, իմ վրա էր խոսում, որ մի բան արըով չէր լինում։ Տասը տարի դրա տեռքը տանջվեցի, համբերեցի մինչև խելոքացավ ու էլ գործ անելուս վրա բերանը չէր բացում։ Բայց էլի նույն փնթինա մնացել։ Սենյակ, որ մտնում ես սեղանի վրա ինչ ասես, որ կա, սենյակն էլ էնքան չի օդափոխել, որ մտնում ես մի րոպե չես կարում նորմալ շնչես։
Մի երկու շաբաթ առաջ, որոշեցի տան լրիվ սպիտակեղենը ու բրդերը լվանամ։ Հետո լվացքս հավաքելուց տեսա, որ պրոստինս չկար։ Իջա հարևանիս տուն, իրան էլ հարցրի, մտածեցի, որ կարողա իրա պարանինա ընկել, բայց ոչ ընտեղ էր, ոչ էլ պատուհանի տակի բոստանում։ Մի քանի օր անցավ, մտածեցի ուբոռկա անեմ, ու հերթով սենյակներն էի մաքրում, մեկ էլ սկեսուրիս դարակից միամիտ գտա։ Կոլոլ էր արել ու խռճկել էր շորերի արանքը։ Հետո, որ բացեցի, ուզեցի ծալեի, տեսա, որ վրեն դեղին հետքեր էին։
Ու ահավոր հոտ էր գալիս, չգւտեմ, թե դրանով ինչ էր արել, հետո հիշեցի, որ մի քանի օր առաջ ինձանից հին պռոստին էր ուզում։ Ուզում էի դարակը դնեի, տռսա որ շորերի կողքից գունավոր թելերի խուրձ էր դրել։ Էդ որ տեսա նույն ձևով շպրտեցի տեղը ու զանգեցի մորս, որ ինձ հետը բախտագուշակի մոտ տանի