Ես շատ կապված եմ մորս հետ։ Այո, նա ունի իր կյանքը, նա ակտիվ է և ունի բազմաթիվ հետաքրքրություններ։ Բայց մենք իսկական ընկերներ ենք, հաճախ ենք զանգում իրար, կարող ենք զբոսնել, սրճարան գնալ։ Երբ հանդիպեցի ամուսնուս, նա շատ սառն էր իր մոր նկատմամբ, դա ինձ զարմացրեց, և ես սկսեցի պարզել պատճառը, կարծում եմ՝ գուցե նա վիրավորեց նրան։ Բայց ոչ: Պարզվեց, որ նա սովորական կին է։ Բայց ամուսինս չէր ցանկանում զանգահարել նրան, հաճախ չէր վերցնում հեռախոսը և չէր գնում նրա տուն։ Սա ինձ շատ զարմացրեց և անհանգստացրեց։ Եվ ես սկսեցի ասել նրան. «նա քո մայրն է, դու պետք է զանգես, դու պետք է հետաքրքրվես»:
Մի երկու տարի հետո նա փոխվեց, սկսեց շաբաթը մեկ գնալ նրա մոտ, սկսեց երբեմն զանգել, բայց, Աստված, դեռ փայտի տակ հեռախոսով խոսում է նրա հետ։ Այդ ժամանակվանից ես շատ բան իմացա նրա դաստիարակության մասին, և պարզվեց, որ մայրս պարզապես թույլ է տվել նրան ամեն ինչ և չի նկատել, թե ինչպես է նա սկսել այդպես վարվել իր հետ դեռահաս տարիքում։ Բայց որդուն՝ միակ սիրելիին, նրան ամեն ինչ ներեցին։ Հայրս անընդհատ աշխատանքի էր և առանձնապես ուշադրություն չէր դարձնում։ Բոլոր հարազատները նկատեցին, որ նա շատ բան է թույլ տվել, կարող էին գալ հյուր, շնորհավորել տոնը, նվերներ բերել, իսկ 12 տարեկանում առանց բարևի դուռը շրխկացնելով ու համակարգչային խաղեր խաղալ։
Իսկ մայրս ուղղակի թոթվեց ուսերը, ասաց. «Դե, ես այդպես ունեմ»։ Բայց ծնողներս պատժում էին ինձ նման պահվածքի համար, նրանք ինձ միշտ քաղաքավարություն ու համբերություն էին սովորեցնում։ Իսկ նրա որդին չգիտի տարրական «շնորհակալություն», «բարև», «խնդրում եմ» բառերը։ Եթե նա սեղան է պատրաստել նրա համար, ես քեզ միշտ հիշեցնում եմ, որ շնորհակալություն հայտնես մորդ աշխատանքի համար։ Եվ ես նրան հարցնում եմ. «Երբևէ շնորհակալություն հայտնե՞լ ես մորդ, և երբ նա հիվանդ էր, օգնե՞լ ես, խնամել, այնտեղ դեղահաբ տվել, տաք թեյ, ապրել ես նրա հետ մինչև 24 տարեկանը»: Նա ասում է, որ ոչ, նա չի հարցնում, նա ամեն ինչ ինքն է անում, մինչդեռ դեռ հիվանդ էր, նա վեր կացավ նրան ճաշ պատրաստելու: Իսկ հիմա դու զարմանում ես, որ քո որդիները չեն ուզում քեզ նայեն ու խնամեն ծերության ժամանակ։ Ինչո՞ւ փոքր ժամանակ նրան չէիր սովորեցնում։ Ամեն ինչ եկել է մանկուց։