-Այդ ամենը վի րավորանք է, – ասում է Անժելան իր ազգականին, – բայց նա միայն իմ երեխայի նկատմամբ է ոխ պահում ու չի պատրաստվում ոչ մի բանում մե ղադրել իր աղջկան։Նա զանգահարեց և սկսեց գոռալ ինձ վրա այն բանի համար, որ իրեն ն յարդայնացնում է իմ որդին, չնայած ես չգիտեի, թե ինչից կարող է այդքան նեղանալ: Անժելայի որդին մոտ մեկ տարի առաջ հարսանիք է արել և ամուսնացել է քսանհինգ տարեկան Դիանայի հետ։ Նրանք ունեն վարձով բնակարան, այնքան էլ աղքատ չեն ապրում և փորձում են գոնե մի փոքր գումար խնայել սեփական բնակարանի համար և միայն դրանից հետո մտածել երեխաների մասին։
Անժելան ամուսին չուներ նույնիսկ այն ժամանակ, երբ Արտեմը նոր էր ավարտում դպրոցը, իսկ Դիանան երկու ծնող ունի։ Դիանայի հայրը շատ է աշխատում, նա կարող է դստերը տեսնել միայն հանգստյան օրերին և նույնիսկ այդ ժամանակ ոչ միշտ, քանի որ նրան կարող են կանչել աշխատանքի նույնիսկ կիրակի օրը։Դիանան նաև միակ դուստրը չի ընտանիքում, և որոշ ժամանակ անց ծնողները որոշել են երկրորդ երեխան ունենալ։Դիանայի եղբայրները հիմա առաջին դասարան են գնում, իսկ Դիանայի մայրը որոշել է չգնալ աշխատանքի, նրա համար ավելի հեշտ է տանը կարգուկանոն պահելը և բոլորի համար ուտելիք պատրաստելը, բայց ամուսնու եկամուտը քիչ է, ուստի երբեմն ստիպված է լինում խնայել ինչ-որ բանի վրա։ Անժելայի որդին ունի մեքենա, որը նա ինքնուրույն է ձեռք բերել Դիանայի հետ ամուսնանալուց մեկ տարի առաջ։ Իհարկե, մեքենան այնքան էլ նոր չէ, բայց այն դեռ կարող է աշխատել մի քանի տարի։
Այն բանից հետո, երբ Դիանան և Արտեմը որոշեցին բոլորին ասել, որ ցանկանում են ամուսնանալ մոտ ապագայում, աղջկա մայրն անմիջապես ասաց, որ նա միայն «կողմ» է, քանի որ Արտեմի նման լավ տղամարդը ընտանիքում միշտ անհրաժեշտ է, քանի որ նա կկարողանա տանել բոլոր հարազատներին ամառանոց: Ամուսնությունից մի քանի օր անց, զոքանչը սկսեց բոլոր հանգստյան օրերին խնդրել փեսային, որ իրեն և իր հարազատներին տանի ամառանոց, հետո կրկին քաղաք: Սկզբում Արտեմը դիմանում էր, բայց հետո նրա համբերությունը վերջաց ավ: Նա որոշեց, որ այլևս չի տանի նրանց և իր ու զոքանչի հարաբերությունները կտրուկ վատացան: