Անուշն առավոտից վազում էր խոհանոցում։ Նախօրեին դուստրն ասել էր, որ իր ընտանիքի հետ կեսօրին կգան մայրիկին շնորհավորելու ծննդյան տարեդարձը։ Անուշն արդեն տասնհինգ տարի է, ինչ գյուղում մենակ է ապրում, քանի որ իր սիրելի ամուսինը մա հացել է։ Դուստրը վաղուց է տեղափոխվել քաղաք, ամուսնացել ու երկու երեխա է լույս աշխարհ բերել։ Անուշը պաշտում էր իր թոռներին, բայց, ցա վոք, նրանց շատ հազվադեպ էր տեսնում։ Դուստրը հազվադեպ էր այցելում ծեր մորը։ Բայց այդ օրը Անուշը դառնում էր յոթանասուն տարեկան և նա սպասում էր հյուրերի:Նա արթնացա վ արևի առաջին ճառագայթներից, ժամանակին հասցնելու համար սառցախցիկից հատապտուղներ հանեց։
Թոռները սիրում են հատապտուղներով կարկանդակ: Շուտով ամբողջ խոհանոցը լցվեց թարմ թխած հացի բույրով։ Նա պատրաստեց մի քանի տեսակի աղցաններ, միս պատրաստեց՝ բակում խորոված անելու համար։ Կեսօրին ամեն ինչ պատրաստ էր, նրան նույնիսկ հաջողվեց սեղան գցել։ Միայն հյուրերը չկային։ Անուշն սկսեց անհանգստանալ։ Նա փորձեց զանգահարել դստերը, սակայն նա չվերցրեց հեռախոսը։ Մնացած օրը կինն իր համար տեղ չէր գտնում։Միայն երեկոյան տասին հիշեց, որ ցերեկը ոչինչ չի կերել, բայց ախորժակ չուներ։ Անուշին արթնացրեց անհանգստացնող երազը հենց աթոռի վրա: Նա արթնաց ավ առավոտյան յոթին, նորից հավաքեց դստեր համարը։ Դուստրը զա յրացած, քնկոտ ձայնով պատասխանեց.
-Մայրիկ, լրիվ ես խե լագարվել, ով է այսքան վաղ ժամին զանգահարում: – Կներես, աղջիկս, դու պարզապես երեկ չես վերցրել հեռախոսդ և չես եկել: Ես շատ էի անհանգստանում։ Լավ ես: Դու ասել էիր, որ կգաս: -Ամեն ինչ հիասքանչ է: Մենք գնացինք ռեստորան շեֆ-խոհարարի ծննդյան օրը։ Մոռացա զգուշացնել քեզ: Հիմա թող քնեմ։ Աղջիկը անջատեց հեռախոսը, տատիկը մնաց նստած, իսկ արցունքները հոսեցին նրա այտերով։