Տունը մաքրեցի, հագնվեցի, սեղան գցեցի, բայց ոչ ոք չեկավ։ Աղջիկս 6 տարեկան էր, երբ կինս մա հա ցավ։ Դրանից հետո ես ոչ մի օր չեմ ապրել ինձ համար։ Կնոջս հու ղար կավո րության ժամանակ ես նրան խոստացա, որ մինչև իմ օրերի վերջը հոգ կտանեմ մեր աղջկա մասին։ Իմ աղջիկը լավ էր սովորում, օգնում էր ինձ տանը, նա ինքնուրույն ընդունվեց համալսարան։ Դուստրս զուգահեռ աշխատում էր: Մի օր էլ աղջիկս ասաց, որ ընտրյալ ունի, ծանոթացրեց նրա հետ։ Նա ինձ լավ տղա թվաց, և ես շատ ուրախացա, երբ երեխաներն ասացին, որ հարսանիքից հետո որոշել են ինձ հետ ապրել։
Այս հարսանիքից հետո էր, որ ամեն ինչ սխալ ստացվեց։ Փեսան անընդհատ կոպիտ էր, բղավում էր ինձ վրա: Այդ իսկ պատճառով, երբ աղջիկս առաջարկեց վաճառել մեր երկու սենյականոց տունը և մեծ բնակարան գնել մայրաքաղաքում, ես դրեցի մեկ պայման՝ մենք պետք է գրանցենք բնակարանն իմ անունով: Փեսան, ինչպես սպասվում էր, սկսեց բղավել, ասում են՝ չեմ վստահում։ Եվ ես թաքցնելու ոչինչ չունեի։ Ուստի ես նրանց ուղիղ ասացի. — Ինձ երաշխիք է պետք, որ ծերությանս օրոք փողոցում չեմ մնա։ Երբ ես չեմ լինի, բնակարանը կմնա ձեզ մոտ, և արեք դրա հետ այն, ինչ ուզում եք: Աղջիկս և նրա ամուսինը հավաքեցին իրենց իրերը, վի ճեցին ինձ հետ ու երկու օր անց նրանք տեղափոխվեցին քաղաք: Դրանից հետո աղջիկս բոլորովին մոռացավ իմ գոյության մասին:
60-ամյակիս տարեդարձի օրը հոգուս խորքում հույս ունեի, որ աղջիկս կգա: Պատվիրեցի աղջկաս սիրելի ուտեստները, հագնվեցի ու նստեցի սեղանի մոտ։ Ամբողջ օրն անցկացրի սեղանի մոտ նստած, պատուհանից դուրս նայելով, սպասելով, որ դարպասը բացվի ու ներս մտնի իմ միակ ու սիրելի դուստրը։ Ես սպասեցի նրան մինչև երեկո, իսկ երեկոյան փոխեցի հագուստը, պառկեցի՝ թողնելով ամբողջ ուտելիքը սեղանին, լաց եղա, խոսեցի կնոջս լուսանկարի հետ, ես ինքս չհասկացա, թե ինչպես քնեցի։ Աղջիկս այնքան վի րավոր ված է ինձանից, որ նույնիսկ չցանկացավ շնորհավորել ինձ հեռախոսով: