Կարծում եմ բոլոր աղջիկների համար էլ հարսանիքը շատ կարևոր օր է: Ես երբեք չեմ հասկացել էն աղջիկներին, որ հրաժարվում են հարսանիքց, հարսի շոր հագնելու միակ հնարավորությունից: Մեր հարսանիքին շատ սիրով ու պատասխանատվությամբ էինք պատրաստվում: Ամուսինս էլ դեմ չէր ու ամբողջ պատրաստությունը մենք էինք անում, մեր ուզածով:
Վերջապես եկավ էտ օրը ու մի քիչ անհանգստությամբ, բայց անսահման երջանկությամբ էին պատրաստվում անցկացնել մեր հատուկ օրը: Բոլոր ադաթները իդեալական անցան ու հերթը հասավ ռեստորանում տոնելուն: Ամեն ինչ շատ լավ էր անցում, մեկ էլ տալս նենց բան արեց, բոլորը հարսանիքը մոռացած սկսեցին իրենցով զբաղվել:
Հարսի պարի ժամանակ պարի խումբ էինք հրավիրել, որ ինձ հետ պիտի պարեին: Պարի ժամանակ տալս որոշել էր տորթի սեղանի մոտ նկարվեր ու տալիս ամուսինը բշտել էր, թե տես նիհար, սիրուն աղջիկներ են, ինչքան սիրուն են պարում, իսկ դու քեզ հետևելու փոխարեն հազիվ տորթին ես հետևում: Սա էլ առան ամաչելու էդքան հյուրերից, ամբողջ ուժով մարդուն բրդումա ուղիղ տորթի վրա: Էտ խեղճին հազիվ ազատեցին ձեռներից:
Ոչ գիտեի ծիծաղեի, ոչ լացեի մնացինք առանց տորթի, բայց ինչ-որ բան ինձ հուշումա, որ տալս էլ մնալուա առանց մարդ:
