Դե ես մենակ աղջիկ եմ, չեմ ամուսնացե էսքան ժամանակ։ Աշխատում մենակ իմ համար ապրում եմ։ Համ հարևաններս, համ էլ բարեկամներս ասում են թե բա սիրուն, բաշարող աղջիկ ես, ամեն ինչ էլ ձեռիցդ գալիսա ինչի չես ուզում պսակվես, էլ չեն հասկանում որ էտ ամեն ինչը ստիպելով չէ, ախր սիրտս ոչ մեկին չի կպնում։ Մեկը կոպիտա, էն մյուսն էլ ոնց որ երեխա լինի։
Ոսկե միջինը չեմ կարում գտնեմ։ Դրա համար էլ ոնց որ ասում են ավելի լավա ես իմ համար աջս քաշեմ ապրեմ։ Վերջը իջել էի խանութ առևտուր անելու, տեսա կասայում մեր հարևան Անահիտնա աշխատում, կանգնլ հետը խոսում էի, մեկ էլ մի հատ առաքիչ մոտիկացավ, թե բա էս ծաղիկները ձեզ մի հատ անծանոթ երիտասարդա ուղարկել։ Շշմած հարևանիս դեմքին եմ նայում։
Վերցրի, ուրիշ ինչ կարայի անեյի։ Հիմի հաևանս ուրախացելա։ Բա որ էտ պահին խանութի տնօրենը մոտիկացավ, թե բա սոված չեք, գնում եմ հաց ուտելու, եկեք իրար հետ գնանք, մեկ ուզում էի ասեյի չէ, բայց արդեն ջոգեցի որ էս ծաղիկների հեղինակը ինքնա, ընենց էր վրես նայում, քիչ էր մնում հալվեյի։ Պահվածքով լավն էր մնումա բնավորությամբ էլ լավը լինի։