1973 թվականն ամենաֆուտբոլայինն ու հաղթականն է հայերի համար: «Արարատը» երբեւէ նախադեպը չունեցող նվաճումների հասավ ԽՍՀՄ-ում` մեկ տարում նվաճելով գավաթն ու չեմպիոնի կոչումը:
Գավաթի եզրափակչում Կիեւի «Դինամոյի» նկատմամբ տարած հաղթանակը հայերի միասնականության ու մինչեւ վերջ պայքարելու ամենալավ դրսեւորումներից էր:
1973 թվականի հոկտեմբերի 10-ին «Արարատը» «Լենինի» անվան Մոսկվայի կենտրոնական ստադիոնում 60 հազար երկրպագուների ներկայությամբ Կիեւի «Դինամոյի» հետ պայքարում էր ԽՍՀՄ-ի գավաթի համար:
Խաղի 61-րդ րոպեին «Դինամոն» Վիկտոր Կոլոտովի անվրեպ իրացրած 11-մետրանոցի շնորհիվ առաջ անցավ հաշվի մեջ: Երբ հանդիպման ավարտին մեկ րոպե էր մնացել, Լեւոն Իշտոյանը հավասարեցրեց հաշիվը: Լրացուցիչ ժամանակում` 103-րդ րոպեին նա դուբլի հեղինակ դարձավ ու թիմին առաջին Գավաթը բերեց:
«Երբ Գավաթով վերադարձանք Երեւան, օդանավակայանում մարդկանց ծով էր, մինչեւ քաղաք 4 ժամ տեւեց ճանապարհը: Եթե հնարավոր լիներ մեր ավտոբուսը ձեռքերի վրա կտանեին: Այդպիսի բան ես երբեք չեմ տեսել, երեւի չեմ էլ տեսնի: Մենք գրավեցինք մարդկանց սրտերն ու հավերժ կմնանք պատմության մեջ»,- հիշում է թիմի հարձակվող Էդուարդ Մարկարովը:
Հայրենիք վերադառնալուց հետո հաղթանակն ինչպես հարկն է նշելու ժամանակ ֆուտբոլիստները չունեին, քանի որ դեռ պետք է առաջնությունում էլ հաջողության հասնեին: Իսկ ահա թիմով համատեղ լուսանկար անել հասցրին:
Ամբողջովին սպիտակ մարզահագուստով ու առաջին անգամ Կովկաս բերած Գավաթով արված նկարահանման կադրերում արարատցիներն ուրախությունից փայլում են ֆոտոխցիկի առաջ:
Ցավոք, այս լուսանկարի ֆուտբոլիստներից շատերն արդեն ողջ չեն, չկա լեգենդար ավագ Հովհաննես Զանազանյանը, դարպասապահ Ալյոշա Աբրահամյանը, Ալեքսանդր Կովալենկոն… Բայց քանի դեռ կան «Արարատ-73»-ի երկրպագուներն ու այդ մեծ նվաճումները հիշողները, նրանք միշտ էլ կենդանի են: