յսպիսով, պատկերացրեք, մի կիսադատարկ միկրոավտոբուս դանդաղորեն գնում է քաղաքի փողոցներով: Կանգառում մի գեղեցիկ կին, իմ կարծիքով, երեսուն տարեկան, ներս է մտնում: Եվ նրանից հետո մոտ նույն տարիքի մի տղամարդ ցատկում է մեծ ու ակնհայտ ծանր պայուսակով: Միկրոավտոբուսը կտրուկ ցն ցվեց և իներցիայով այս մարդը թեքվեց դեպի հենց այդ կինը և ոտքը դրեց նրա ոտքին: — Դու չե՞ս կարող ավելի զգո ւյշ լինել, — տղամարդը մեղավոր աչքերով նայեց նրան և ներողություն խնդրեց:
Բայց կինը շարունակեց. «Բռնվել է պետք»: Եվ հետո այդ մարդը արտասանեց բառեր, որոնց մեջ նա փորձեց առավելագույն ցա վ ու վի շտ դնել. «Բայց դու տեսար, որ ես դիտավորյալ չարեցի, մանավանդ որ ես ներողություն խնդրեցի քեզանից, էլ ի՞նչ կարող եմ անել, որպեսզի հանգստացնեմ քեզ»: Անձամբ ես այդ պահին նրանից ինչ-որ պատասխան էի ակնկալում, բայց նույնիսկ մտքովս չէր անցնում, թե ինչի է ընդունակ կնոջ միտքը: Այսպիսով, պատրա՞ստ եք:
«Ի՞նչ, ի՞նչ, ամուսնացի՛ր ինձ հետ»: Վարորդը զարմացած կանգնեցրեց ավտոբուսը, մա հաբեր լռություն էր տիրում: Անգամ հինգ տարեկան աղջիկը, որը նստած էր մեջքիս ետևում ու ամբողջ ընթացքում ինչ-որ բան էր փն թ փ նթում, լռեց: Սա շարունակվեց հավանաբար մոտավորապես մեկ րոպե: (Ուզում եմ նշել, որ այդ պահին կնոջ դեմքին կատակի նշույլ անգամ չկար): Եվ այդ ժամանակ ես չէի կարող դիմակայել, ասացի. «Հեյ դու, պատասխանիր, նայիր՝ հանդիսատեսը սպասում է»:
Նա նայեց ինձ, ապա բոլորիս, հայացքը տեղափոխեց կնոջ կողմը և ասաց. «Ես դուրս եմ գալու հաջորդին, դու ինձ հետ ես»: — Այո, — պատասխանեց նա հաստատակամ ձայնով: «Բրավո» — գոռացի ես, ու միկրոավտոբուսը, առանց որևէ հրամանատարության, սկսեց ծափահարել: Նրանք իսկապես իջան հաջորդ կանգառում, և ես լսեցի, թե ինչպես ձեռքը տալով նրան ասաց. «Իմ անունը Լյուդմիլա է»: Դուռը փակվեց: Նյութը հրապարակման պատրաստեց News415Media-ն