Ամուսնությունից հետո ես ու կնիկս մորս հետ նք ապրել մինչև էսօր: Մերս իմ համար սրբություն ա ու իրա սաղ յանքը նվիրել ա ինձ, ես էլ միշտ ասել եմ, որ մինչև իրա կյանքի վերջը նենց պետք ա տիրություն անեմ իրան, որ ոչ մի բանի կարիք չունենա:
Էն օրը նենց ստացվեց, որ գործից շուտ տուն էկա ու մինչև ներս մտնելը լսեցի, թե ոնց էր կնիկս գոռգոռում վրեն ու ինչեր էր ասում: Կամաց մտա տուն ու որ չտեսա իմ աչքով, թե ոնց ա մորս խբում, սիրտս պայթեց:
Վրա հասա, ձեռից բռնեցի ու նենց մի հատ թափ տվեցի, հետո էլ դուրս շպռտեցի, վեշերն ու շորերն էլ պատհուհանից թափեցի դուրս:
Կյանքում չէի պատկերացնի, որ էն կինը, ում էտքան շատ եմ սիրել, կարա տենց սատանա լինի: Հետո իհարկե ինչ ասես արեց, ներողություն խնդրեց ծնկաչոք, բայց ես իրան երբեք չեմ ների:
Մերս էլ պատմեց, որ էս ինչքան ժամանակ ա ինքը հա ձեռք ա բարձրացրել իրա վրա, խբել, ուղղակի ձեն չի հանել, որ ընտանիքս չքանդվի:
Տեղս չեմ գտնում, չեմ կարում հասկանամ, թե ոնց ես իրան մինչև հիմա չեմ ճանաչել ու ոնց չեմ հասացել, որ ինքը ուղղակի հրեշ ա: