Երբ նա վեց տարեկան էր, նրա ծնողները մա հա ցան, և նա մնաց հորաքրոջ մոտ: Կինը շատ խիստ էր, անզիջում – սիրում էր կառավարել։
Աղջկան հասակակից տղա էլ ուներ, ոչ շատ հնազանդ, բայց բոլորի կողմից սիրելի ու սիրված տղա։ Երբ աղջիկը 9 տարեկան էր, նրան ուղարկեցին հեռավոր ազգականի գյուղ ու խոստացան, որ հնարավորինս շուտ կվերցնեն։ Հորաքույրը հավաստիացրել է աղջկան, որ հիմա խնդիրներ ունեն, և ինքը միայն կխանգարի։ Բայց տարիներ անցան, բայց ոչ մեկի մտքով չանցավ նրան վերցնել։ Եվ եթե սկզբում նորաթուխ ծնողները գոնե ամիսը մեկ այցելում էին աղջկան, ապա դադարեցնում էին ու նվերներ չէին տալիս։
Աղջիկը մեծացավ հակակրանքների, ճի չերի ու վե ճերի մեջ։ Աղջիկը մանկուց սովորել էր հույսը դնել միայն իր վրա։ Նա բավականին խելացի աղջիկ էր, լավ էր սովորում և, չնայած հանգամանքներին, բարի ու քաղցր էր։
Երբ նա ավարտեց դպրոցը, զգաականուհին նրան դուրս հանեց տնից և ասաց, որ նույնիսկ չվերադառնա իր մոտ, նա ցանկալի մարդ չէր: Աղջիկը մտավ համալսարան և տեղավորվեց հանրակացարանում. այնտեղ հարյուր անգամ ավելի լավ էր, քան այդ մորաքրոջ մոտ։ Երբ աղջիկը հաջողությամբ ավարտեց ուսումնական հաստատությունը, նրան գրեթե անմիջապես հաջողվեց լավ աշխատանք գտնել։ Արինան ոչ միայն սիրում էր իր աշխատանքը, այլեւ լավ գումար էր ստանում դրա համար։
Եվ հետո նա դարձավ խոշոր ընկերությունում մարքեթինգի բաժնի ղեկավար: Մի օր հայտնվեց հորաքույրը: Պարզվել է, որ գո ղու թյան պատճառով իրենց իսկ որդին անազատության մեջ է, և նրանք փակել են նրա պարտքերը։ Իսկ հիմա նրանք մնացել են առանց փողի։ Հիմա պարզ էր, թե ինչու են իրեն փնտրում։ Իսկապես, հարազատները սկսեցին գումար խնդրել։
Նա պարզապես գումար տվեց նրանց և խնդրեց, որ իրեն երբեք չանհանգստացնեն: Նա նման ընտանիքի կարիք չունի: