Ես 13 տարեկան էի, երբ իմացա, որ մամաս նորից հ ղի է։ Տատիս ինձ տարավ իր մոտ: Մամաս երբեք էլ իմ հանդեպ շատ հոգատար չի եղել, իսկ հիմա երբ պիտի ծնվեր եղբայրս, մամաս ընդահնրապես կմոռանար իմ մասին:
Այսպիսով, ես սկսեցի ապրել աշխարհի ամենաթանկ մարդկանց հետ: Դպրոցից հետո ընդունվեցի համալսարան, հետո աշխատանք գտա։ Երրորդ կուրսում էի, որ պապիս մա հա ցավ։
Տատիկս շատ ծանր տարավ կո րու ստը: Միասին ապրել էին 46 տարի: Վշտ ից տատիկն էլ թու լացավ ու պառ կեց։ Ծնողներս իմացան, բայց ոչ մի անգամ չեկան: Եսաշխատանքից հետո վազում էի տուն՝ տա տի կիս խնա մելու։ Իմ ամենահարազատ մարդու կյանքը վտա նգ ված էր։ Ցա վոք սրտի, տատիկս չկարողացավ հաղթահարել ամուսնու կարոտը, ու նա նույնպես մա հա ցավ, ես մնացի լրիվ մենակ։ Հետո իմացա, որ տատիկս ինձ բնակարան է թողել։ Ծնողներս հիշեցին իմ գոյության մասին։
Նրանք պնդում են, որ տունը պետք է վաճառվի, և գումարը բաժանվի իմ և եղբորս միջև, քանի որ նա նույն ժառանգն է, ինչ ես։ Փաստաբան են վարձել: Ես պայ քա րելու եմ մինչև վերջ.