Շատ փոքր էի, որ ամուսնացա, դպրոցից հետո ուսում չեմ ստացել․ 35 տարեկանում որոշեցի սովորեմ ու որոշմանս մասին ասեցի սկեսուրիս ու ամուսնուս․․․Անկեղծ ասած, սկեսուրիս արձագանքից ապշած մնացի։Շատ փոքր էի, որ ամուսնացա: 16-ս նոր էր լրացել:
Դպրոցս ավարտեցի ու միանգամից ամուսնացա: Ոչ կրթություն ստացա, ոչ մասանգիտություն ունեմ: Հիմա էլ արդեն զգում եմ, երե խեքս մեծ են, ու իրանց ապագայի մասին ենք մտածում, ամուսինս էլ չի կարա սաղ ինքն անի: Ուզում եմ եսել աշխատանք ունենամ: Շուտով երեխեքս էլ դպրոցը կավարտեն, ուզում եմ իմ պես չլինեն ուսում ստանան, լավ լինի ամեն ինչ:
Ու հետո մտածեցի հասկացա, որ ուզում եմ ես էլ կրթություն ստանամ, սովորեմ, որ աշխատեմ: Մտածում էի 35 տարեկանում ինչ սո վորել, բայց հետո հասկացա, որ երբեք ուշ չի:Էտ մասին չգիտեի, ոնց ասեի տնեցիներին: Ամուսինս ուրախացավ, որ տենց բան եմ որոշել:
Կիսուրիս էլ, որ ասեցի, զարմացավ ու ասեց՝ աղջիկ ջան, ճիշտ ես անում, մեր ժամանակ մեզ ոչ մեկ չէր թողի, մի հատ էլ ասեինք սո վորել: Կյանքդ առաջդա, սովորի, կրթվի հաստատ պետք կգա: Հիմա ոգևորվել եմ իրա խորհուրդից էլ ու որոշել եմ հաստատ, որ մի բան անելու եմ: