Մեծանուն հայ բանաստեղծների շնորհիվ է հենց, որ հայ գրականությունն այնպիսի հարուստ է եղել և փոխանցվել սերունդներին, ինչի համար անգամ շատերն են իրենց կողմից մեծ ջանք ներդրել։
Մեծանուն հայ հանճարներից մեկի՝ Հովհաննես Շիրազի ձեռագիրն ասես նկատելի էր հեռվից հեռու։
Վարպետն իր աշխատությունների մեծ մասն հատկացնում էր մարդկային ամենից կարևոր և հուզիչ զգացողություններից մեկին՝ մորը և հայրենիքին։
Վերջինիս գրչին էին պատկանում այն հետաքրքիր աշխատանքները, որոնք տասնամյակներ շարունակ փոխանցվել են սերունդներին։
Այժմ, սակայն ձեր ուշադրությանը կներկայացնենք մեծն վարպետի կյանքից այն վերջին դրվագը, որով էլ եզրափակվեց Շիրազի կյանքը։
Սա կատարվել է 1984 թվականին, երբ մեծն Շիրազին ճանապարհում էին մեր ողջ հայությամբ։
Այդ օրն ասես երբեք չի մոռացվի, քանի որ մի ողջ ազգ սգում էր մեծն լեգենդի կյանքից հեռանալու փաստը և չէր համակերպվում այդ ամենի հետ։
Լուսանկարն այժմ, որը ևս կից կներկայացնենք ձեր ուշադրությանը հենց այդ օրվանից կատարված մի դրվագ է, ինչի կողքով պարզապես անցնել հնարավոր չէ ոչ մի հայի կողմից։