Ես ու Ռոմանը երկուսս էլ գյուղից ենք, բայց ապրում ենք մարզկենտրոնում։ Երբ ավարտեցինք միջնակարգ դպրոցը, եկանք այստեղ սովորելու, ծանոթացանք, սիրահարվեցինք ու որոշեցինք ամուսնանալ: Սկզբում վարձով էինք ապրում։ Իսկ հետո հերթով ծնվեցին մեր աղջիկները։ Մեզ համար շատ դժվար էր, բայց կարողացանք գլուխ հանել։ Ռոմանը շատ լավ ավտոմեխանիկ է և նա շատ է աշխատում, որպեսզի մեզ նորմալ ապահովի: Վեց ամիս առաջ մենք նույնիսկ կարողացանք հիփոթեքով մեկ սենյականոց մեծ բնակարան գնել։
Մենք միջնորմ ենք տեղադրել մեծ սենյակում: Փոքր հատվածում ես ու ամուսինս ենք ապրում, այնտեղ կա միայն բազմոց և հեռուստացույց, իսկ մեր աղջիկներն ապրում են սենյակի մեծ մասում։ Սկեսուրս անընդհատ ինձ վատություններ է անում։ Նա պարզապես անընդհատ հյուրեր է ուղարկում մեզ մոտ: Սկզբում չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչու են անընդհատ մեզ մոտ գալիս սկեսուրիս որոշ հարազատներ, ծանոթներ, հարևաններ։ Ինչ-որ մեկը գալիս է հի վանդանոց, ինչ-որ մեկը խանութից ինչ-որ բան է գնում և բոլորը պետք է ապրեն մեզ հետ։ Ես հասկանում եմ, որ գյուղացիները հյուրանոցի փող չունեն, բայց մեր տունը հյուրանոց չէ։
Հասկացա, որ այդպես սկեսուրս այդքան ինձնից վրեժ է լուծում։ Սկեսուրս ինձ երբեք չի սիրել, ատել է ինձ այն բանից հետո, երբ ես ու Ռոմանը բնակարան գնեցինք։ Բանն այն է, որ նա ամբողջ կյանքում երազել է, որ Ռոմանը վերադառնա հայրենի գյուղ։ Չէ որ գյուղում ավտոմեխանիկի աշխատանք միշտ կա, իսկ Ռոմանն ամուսնացավ ինձ հետ։ Մենք մնացինք քաղաքում ապրելու։ Սկեսուրս, երբ իմացավ, որ ես բո ւժքույր եմ, հույս ուներ, որ դեռ կվերադառնանք գյուղ ապրելու։ Չէ որ ես՝ որպես բու ժաշխատող, նույնպես արագ աշխատանք կգտնեի այնտեղ։ Իսկ մենք քաղաքում մնացինք։ Այս պատճառով նա նաև հերյուրանքներ էր տարածում, որ ես գայթակղել ու ինձնով եմ արել իր որդուն և երեխաներ ունեցել, որ նա ինձ չթողնի: