Երբ արտերկրից եկա, եղբայրս ու իր կինը բացեցին դուռը իմ առաջ․ Նրանց նվերներ տվեցի և հարցրի, թե որտեղ է մայրս, կինը ձայն չհանեց, իսկ եղբայրս գլուխը կախեց ու․․․Մի քանի տարի աշխատեցի արտերկրում և վերջապես որոշեցի վերադառնալ տուն՝ ընտանիք իս մոտ։ Մենք գրկախառնվեցինք, համբուրվեցինք, բացեցինք նվերները, և ես որոշեցի հարցնել.
-Ո՞ւր է մայրս: Պարզվեց, որ մայրս այլեւս չի ապրում իր բնակարանում, այլ սենյակ է վարձում հանրակացարանում։ Եղբորս կինն է այդ պես որոշել։ Երբ հասա մայրիկիս մոտ և մտա սենյակ, նա չհավատաց իր աչքերին և սկսեց լ աց լինել։ Բայց եկեք ամե ինչ սկզբից պատ մեմ: Երբ ավարտեցի ուսումս համալսարանում, ինձ առաջարկեցին գնալ Գերմանիա աշխատելու։
Եվ ես համաձայնեցի։ Մայրս աջակցեց ինձ։ Այն ժամանակ մենք միասին էինք ապրում՝ ես, մայրս ու փոքր եղբայրս։ Եղբայրս դեռ դպրոց ում էր, իսկ ես ավարտեցի համալսարանը, հավաքեցի իրերս ու գնացի աշխատանքի։Ես հազվադեպ էի շփվում ընտանիքի հետ, քանի որ մենք այնքան էլ հարուստ չէինք, իսկ տանը ինտերնետով համակարգիչ չկար։ Երբեմն ես պարզապես զանգահարում էի նրանց՝ հարցնելու՝ արդյոք ամեն ինչ կարգի՞ն է:
Նման զանգերը մեզ համար շատ թանկ էին նստում, ուստի մենք բավականին հազվադեպ էինք խոսում։ Անցել է մի քանի տարի։ Ես շա րունակեցի աշխատել Եվրոպայում, եղբայրս մեծացավ ու ավարտեց դպրոցը։ Ինստիտուտն ավարտելուց հետո մի աղջկա է բերել տուն ու ասել, որ ամուսնանալու է, քանի որ նա այդ ժամանակ արդեն հղի էր։ Մայրս, իհարկե, իր օրհնությունն է տվել։
Ուստի որոշեցի արժանի արձակուրդ գնալ և տուն գնալ՝ ընտանիքիս այցելելու:Եղբորս տղան արդեն դպրոց է գնում, իսկ ես դեռ չեմ տե սել նրան։ Որոշեցի ոչ մեկին չասել իմ գալու մասին։ Անակնկալ պատրաստեցի ու նվերներ բերեցի։ Երբ դռան զանգը հնչեցրի, շեմքին անծանոթ հայտնվեց.
-Ողջույն: Իսկ դու, միգուցե, Մարիա:
-Այո, իսկ դու ո՞վ ես։ Ես ներկայացա ու աղջիկն արագ զանգահարեց եղբորը։ Մենք գրկախառնվեցինք, մի քիչ խոսեցինք, և ես հարցրի.
-Ո՞ւր է մայրս: Եղբայրս իջեցրեց աչքերը և չպատասխանեց ինձ։ Ես նույնիսկ սկզբում վա խե ցա. «Նա այլևս այստեղ չի ապրում», — պատասխանեց հարսս: Ինձ իսկապես դուր չեկավ այս պատասխանը:
-Որտե՞ղ է նա:
-Հանրակացարանում:
-Ո՞ր հանրակացարանում: Ինչի՞ մասին ես խոսում, — Այս հարցերով ես դիմեցի եղբորս, բայց նա լուռ իջեցրեց աչքերը: Ես հրաժեշտ չտ վեցի և անմիջապես գնացի մայրիկիս մոտ: Երբ դուռը բացեցի, տեսա մորս՝ նի հա րած: Սկզբում նա չէր հավատում իր աչքերին. Այնուհ ետև ուղղակի լա ց եղավ: Եսմորս հետ վերադարձա այդ բնակարան ու եղբորս ու նրա կնոջը դուրս արեցի տանից: Մայրս խնդրում էր նման բան չանել, բայց ես չեմ կարող ներել թո ւլամորթ եղբորս: Նա արդարացում չունի: