Աշխատանքից հոգնած վերադարձա, ամուսինս նստած էր բազմոցին: <<Բարև, ինչպես անցավ օր>> բառերի փոխարեն նորից լսեցի ամուսնուս գարշելի ձայնը՝ «ուր է ուտելիքը»։ Սառնարանը դատարկ է, իսկ ամուսնուս խնդրելը գնալ մթերային խանութ՝ անիմաստ է: Ոտքերս հազիվ շարժելով՝ գնացի մոտակա խանութ՝ վախենալով անգամ ժպտալ անցորդներին, այնտեղից մթերք գնեցի և նորից տուն եկա ծանր պայուսակներով։ Ամուսինս չէր նկատել, որ ես տանը չեմ։ Ես նրա համար պատրաստեցի, մաքրեցի տունը, բայց ուտելու էներգիա այլևս չկար։ Պատրաստվեցի քնել:Եվ այսպես ամեն օր: Ինչպես եմ ես հանդուրժում նման կո պտությունն ու մեծամտությունը, պատկերացում չունեմ։
Չեմ հիշում, թե վերջին անգամ երբ եմ ժպտացել, երբ ամուսինս ինչ-որ լավ բան է արել ինձ համար, կամ գոնե սիրալիր կերպով դիմել է ինձ։ Նրա համար ես վաղուց «հեյ, դու» եմ։ Ես միայն կերակրում եմ նրան և մաքրում նրա հետևից: Իսկ ինչո՞ւ ամուսնացա նման մարդու հետ: Միգուցե սիրո՞ պատճառով։ Սերը վաղուց անցել է: Հաջորդ օրը ես արթնացա ամուսնուս շշուկից: Հեռախոսով խոսում էր մեկի հետ, ինձ միայն մի քանի բառ հասավ. «Այո, նապաստակս, մենք վաղը կգնանք, ես չեմ կարող ամեն ինչ անել… Ես համբուրում եմ քեզ»:
Այսպիսով հասկացա,որ նա ունի սիրուհի: Դե ուրեմն ինչո՞ւ ապրել չսիրած տղամարդու հետ, վի րավորել ու նվաստանալ նրա առաջ ամեն օր։ Այդ օրը ես նրա համար նախաճաշ չպատրաստեցի, խորհուրդ տվեցի իրեն ինչ-որ բան եփել։ Ամուսինս զարմացավ ու քաղցած գնաց աշխատանքի։Ես մնացի տանը, հավաքեցի նրա բոլոր իրերը, փոխեցի կողպեքները և գնացի ինձ համար հանգիստ ճաշ պատրաստելու և վայելելու լռությունը։ Երբ ամուսինս վերադարձավ, ես նրան դռնից դուրս հանեցի, ասացի, որ ամուսնալուծության հայց եմ ներկայացնում և նա կարող է գնալ իր սիրուհու մոտ։