Մի անգամ ընկերոջս հետ նստած էինք սրճարանում: Հանկարծ նկատեցինք, որ բոլորը վազում են դեպի մուտքը: Մենք էլ շտապեցինք: Մի ան գիտակից կին պառկած էր գետնին։ Մի կին նստել էր նրա կողքին և լ աց լինելով՝ փորձում էր նրան ուշքի բերել։ Ընկերս անմիջապես գործի անցավ, սկսեց սր տի մերսում անել: Մի քանի րոպե անց բժ իշկները եկան և աղջկան տարան։ Նրանք շնորհակալություն հայտնեցին, ասացին, որ ընկերս փրկել է նրա կյանքը: Ես զարմացած էի. Ոչ թե ընկերոջս հերոսական արարքի վրա, այլ այն բանի, որ մարդկանց մեծ
մասը ուղղակի կանգնել ու դիտում էին: Ինչ-որ մեկը նույնիսկ տեսանկարահանել էր: Հաջորդ օրը մենք նստած էինք նույն սրճարանում, նախաճաշում էինք։ Հանկարծ երեք արտասահմանյան մեքենաներ կանգնեցին մուտքի մոտ։ — Ինչ լավ մեքենաներ են: Երանի դրանցից մեկը իմ լիներ, — ասաց ընկերս: Արտասահմանյան մեքենաներից իջան կովկասյան արտաքինով վեց տղամարդիկ։ Նրանք առաջացան դեպի մեր սեղանը։ Նրանցից մեկը հարցրեց. — Ձեզանից ո՞վ է երեկ փրկել աղջկան: Ես վա խեցած նայեցի ու ցույց տվեցի ընկերոջս. Ինձ
թվում էր, որ նրանք խաղաղ զրույցի տրամադրություն չունեն, շատ խիստ տեսք ունեին։ Տղաները շնորհակալություն հայտնեցին ու նրա ձեռքը դրեցին արտասահմանյան մեքենաներից մեկի բանալին։ Պարզվեց, որ այս տղաները այդ աղջկա եղբայրներն են։ Նրանք չէին կարող չշնորհակալություն հայտնել Սաշային, քանի որ նա փրկել էր իրենց միակ քրոջ կյանքը։ Ընկերս երկար ժամանակ չէր կարողանում ուշքի գալ։ Չէ՞ որ նա երեք տարի գումար էր հավաքում մեքենայի համար, բայց ոչ մի կերպ չէր կարողանում ձեռք բերել։