«Հենց «մա հացած» բառը լսեցի, մեջս ինչքան ուժ էր մնացել ասեցի՝ ես սաղ եմ։ Ու չգիտեմ ինչպես բ ժշկի ձեռքն եմ բռնել։ Ինձ արագ տեղափոխել են «Ուրալի» մեջ ու արագ քշել, որ թշն ամին չհասցնի կրակել։
Այդ արագությունից ու քանդված ճանապարհներից մեջքս ջարդուփ շուր էր լինում, շատ էր ց ավում։ Մեքենայի մեջ մի տղա կար, Աստված տա` քայլեմ, ես իրեն պետք է գտնեմ։
Տեսավ, որ մեջքս ց ավում է, ամբողջ ճանապարհին գրկեց ինձ ու մատեր ով աչքերս բռնել էր, որ չփակեի, եթե նա չլիներ, երևի այստեղ չէի լինի»,- պատմում է մեր Սեյրանը: