Հայրս շատ ծա նր հի վանդ էր, բժ իշկները հաշված օրեր էին տվել հորս, բայց հավատս չէր գալիս, որ ես նրան այդքան շուտ կկորցնեմ, մտածում էի, նրանք կարող են սխա լվել: Ցա վոք, ամեն բան նրանց ասածի պես եղավ: Հորս ես էի ավելի շատ խնամում, որովհետև չէր ցանկանում, որ իրեն մոտ գնան մնացածները: Հի վանդության օրերին ավելի կա պրիզնի էր դարձել: Մա հվանից մի քանի ժամ առաջ,
ինձ կանչեց իր մոտ, բարեկամները բոլորը շրջապատել էին նրան այդ օրը, խնդրեց, բոլորը դուսր գան սենյակից ու մնամ միայն ես: Երբ սենյակում միայնակ էինք, հայրս կանչեց ինձ, նստեցրեց կողքը, բարձի տակից հանեց մի հաստ ոսկյա ձուլակտոր ու ինձ ասեց, էս կվաճառես ու կտաս մի աղքատ ընտանիքի, ով օգնության կարիք կունենա:Ես երեկ վաճառեցի էտ
ձուլակտորը ու հիմա փնտրում եմ ընտանիք, ով իսկապես ունի գումարի կարիք, ես պետք է մինչև վերջին լուման տրամադրեմ բարեգործությանը, հակառակ դեպքում, հորս առաջ մե ղավոր կզգամ ինձ: Ինձ ոչինչ պետք չէ, նա ինձ ամեն բան տվել է, ես ուրախ կլինեմ, որ նա երկնքից նայի ինձ ու իրոք հպարտանա, թե ինչպես ես կատարեցի նրա վերջին ցանկությունը: