Ես վաթսուն երեք տարեկան եմ։ Ես չեմ ամաչում իմ տարիքից, բայց դա չի նշանակում, որ օտարները կարող են ինձ պառավ անվանել։ Ինձ տատիկ կարող են անվանել միայն թոռներս, իսկ ես հպարտ եմ, որ տատիկ եմ։ Հարազատներիս շուրթերից հատկապես արժեքավոր է հնչում «տատիկ» բառը։ Հիշում եմ, որ առաջին անգամ ուրախությունից լաց եղա, երբ թոռնիկիցս լսեցի այդքան սպասված «տատիկ» բառը։
Բայց սա օտարներին իրավունք չի տալիս ինձ տատիկ կամ պառավ անվանել։ Ես թույլ չեմ տա, որ ոչ ոք ինձ հետ անհարգալից վերաբերվի. Մի անգամ, երբ ես դիտողություն արեցի վաճառողուհուն, որ ես իր համար տատիկ չեմ, նա բղա վեց ինձ վրա և ասաց. «Միգուցե քեզ օրիորդ կոչենք, թե՞ պառաված օրիորդ»: Ես պատասխանեցի նրան. «Պետք չէ ինձ օրիորդ անվանել, բայց կարո՞ղ ես ինձ տիկին անվանել: Եվ ինձ հետ կոպիտ մի եղիր, խիղճ ունեցիր, ես քեզ չեմ վիր ավորել։ Կին, ոչ թե պառավ, այսպես պետք է դիմեն անծանոթները իմ տարիքի տիկնանց։
Այո, ես գիտեմ, որ ես տատիկ եմ, բայց ես միայն տատիկ եմ իմ թոռների համար։ Նա այնպիսի արհամարհանքով էր ասում «տատիկ» բառը, կարծես ուզում էր ինձ վիր ավորել կամ նվա ստացնել։ Իսկ ամենատհ աճն այն է, որ իմ տարիքի կանայք հերթ են կանգնել իմ թիկունքում ու վրդովվել են, ասում են՝ ինչու՞ եմ ես դժ գոհ։ Ես չվերց րի ծանրոցներս և գնացի մեկ այլ խանութ։ Եթե մենք ինքներս մեզ հարգանքով չենք վերաբերվում, ապա ի՞նչ կարող ենք պահանջել ուրիշներից։ Ես թույլ չեմ տա ինձ վիր ավորել ու նվա ստացնել. Նույնիսկ իննսուն տարեկանում ես կին կամ տիկին կլինեմ, բայց ոչ պառավ։ Երիտասարդները մոռանում են, որ մի օր իրենք էլ կծերանան ու թոշակառու կդառնան։