Իմ կյանքում այնպես պատահեց, որ ինձ մեծացրել հայրս: Ես ընդհանրապես չեմ հիշում իմ մորը և գրեթե չեմ լսել նրա մասին: Սկզբում, շատ հաճախ, հատկապես երբ փոքր էի, հայրիկիս հարցնում էի մորս մասին, բայց նա կտրուկ փոխում էր թեման։ Իհարկե, ես մտածում էի, թե ով է այս կինը, և ինչու նույնիսկ մեր հարազատները չէին ուզում ինձ որևէ բան ասել նրա մասին, բայց ես չէի ուզում վի ճել հորս հետ: Նա հիանալի է կատարել իր ծնողական պարտականությունները՝ կերակրել, հագցնել, կոշիկ հագնել, օգնել ինձ ուսման հարցում: Բայց ինչ վերաբերում է ծնողական ջերմության կամ փոխըմբռնման, կարծես հայրս չկար, նա համառորեն արհա մար հում էր ինձ,
առանձնապես ուշադրություն չէր դարձնում ինձ, չէր խաղում ինձ հետ, ինչպես մյուս ծնողներն իրենց երեխաների հետ: Թվում էր, թե հայրս ընդհանրապես չէր հետաքրքրվում ինձնով։ Շատ երիտասարդ տղայիս գլխում այն միտքը ծագեց, որ հայրս ինձ ընդհանրապես չի սիրում։ Եվ երբ դպրոցում իմ ավարտական երեկոն էր, նա ինձ ուղղակի փող տվեց, որ հագուստ գնեմ ու վերջ։ Նա նույնիսկ չեկավ տեսնելու։ Բոլորն իրենց ծնողների հետ էին, իսկ ես՝ մենակ։ Ժամանակն անցավ։ Ես հանդիպեցի մի աղջկա և սիրահարվեցի, հիմա մեր հարսանիքը: Հարսանիքին շատ հյուրեր կային, իսկ հայրս՝ ոչ: Նա ուղղակի չեկավ, չցանկացավ ներկա լինել իմ կյանքի ամենաերջանիկ օրը:
Երբ երեխա ունեցանք, նա նույնիսկ չշնորհավորեց, ուր մնաց այցելության գար։ Այլևս չէի կարող լռել, ուզում էի հորս ասել այն ամենը, ինչ մտածում էի նրա վարքի մասին այս տարիների ընթացքում։ Ես զանգահարեցի նրան ու ասացի այն ամենը, ինչ կուտակվել էր իմ կյանքի տարիների ընթացքում, արտահայտեցի այն ամենը, ինչ կար իմ հոգում։ Հայրս հանգիստ և համբերատար լսեց ամեն ինչ և կամացուկ ասաց ինձ. «Ես քո հայրը չեմ»։ Պարզվեց, որ երբ նա ամուսնացավ մորս հետ, ես արդեն նրա հետ էի։ Հետո նա ինձ թողեց նրա մոտ, և ինքն էլ հեռացավ ավելի լավ կյանքի փնտրտուքների համար, որից հետո նա այլևս չհետաքրքրվեց ինձնով: Այսպիսով, ես մնացի նրա հետ: Հիմա, երբ ես գիտեմ ճշմարտությունը, ավելի շատ եմ հարգում նրան, բայց չեմ հասկանում, թե ինչու նա չի ուզում կողքիս լինել…