Տղես ու հարսս 20 տարի առաջ դ ժբախտ պատահարի զ ոհ դարձան, իսկ էրեխեքն էտ ժամանակ ընդամենը 5 ու 7 տարեկան էին: Իմ համար ահավոր դժ վար էր, բայց կարացի ինձ վրա հավաքեի, որտև մենակ չէի կարա թողեի թոռներիս: Հենց ես իրանց պահեցի ու մեծացրերց ինչքան էլ դ ժվար էր իմ համար թե՛ սոցիալական առումներով, թե՛ հոգ եբանական: Հիմա արդեն էրեխեքս մեծ են, ամեն մեկն ունի իրա ընտանիքը ու ինձ իրանց աչքի լույսի նման են նայում:
Երախտապարտ են ինձ, որ իրանց կողքն եմ էղել ու հասցրել եմ ամեն մեկին իրա մուրազին: Էրեկ էլ էրկուսով էկան նենց առաջարկ արեցին, որ գլուխս առել եմ ձեռքերիս մեջ ու լացել: Ես գյուղի բլբլված տանն եմ ապրում, պարզվում ա տուն են առել իմ համար քաղաքում, շատ հարմար, մեծ, փոքր այգով, որ գնամ ու ընդեղ ապրեմ:Էտ իմ երազանքն ա էղել ու իրանք շատ լավ իմացել են դրա մասին: Հիմա որոշել են երազանքս իրագործեն:Էնքան երջանիկ եմ, որ գնահատում են ինձ, սիրում ու ամեն բան անում, որ ծերությունս անհոգ անցնի: Ուրախ եմ, որ հենց իրանք են իմ թոռները ու երջանիկ