Ժողովուրդ ջան, արդեն մի երեք ամիս ա ինչ խառն ենք, գնալ-գալու մեջ ենք։ Տղուս եմ ամուսնացրել, մի հատ սիրուն, ընտիր, խելոք, տնարար աղջկա հետ։ Կարամ ասեմ, որ շահել եմ շահել։ Ծնոթներիցս մեկը ասեց, որ իրանց գյուղում սենց լավ աղջիկ կա։ Նորմալ ընտանիք են, հերն էլ հասարակ մարդ ա, գուղատնտեսությամբ ա զբաղվում։ Մենակ լավ բաներ ենք լսել իրանց մասին։
Վերջը հելանք գնացինք, առաջին օրը սաղս շշմած էինք էտ մարդկանց հյուրընկալությունից ու պարզությունից։ Տղես սկզբից չեմ ու չում էր անում, չէչ ուզում հետներս գար, ասումա ես ոնց գամ, երբ որ էտ աղջկան էլ չեմ տեսել։ Դե մի կողմից ճիշտ ա ասում, բայց էնքան էին ասել սիրունա-սիրունա, որ ես էլ էի ասում սիրունա առանց տենալու։ Վերջը տղուս համոզեցի, բերեցի։
Ասեմ, որ տղես առաջին հայացքից սիրահարվեց, քանի որ ինչ տուն էինք եկել էտ աղջկա մասին էր խոսում։ Ինձ ասումա տեսար մի հատ ավելորդ բան չարեց, իրան ինչ լավ էր պահում, զուսպ, բա տեսքը, ինչ սիրուն էր։ Հիմա արդեն հարսանիքն էլ ա եղել, հարսիս մեր տուն ենք բերել։ Բողոքելու բան չունեմ, ինձ տեղը տեղին պահում ա, ամենակարևորը լեզու չի տալիս, իրա սահմանները գիտի։