Տղուս կյանքում ող բեր գություն տեղի ունեցավ: Խեն թի պես սիրում էր կնոջը: Բայց ծնն դաբե րության ժամանակ կինը մա հա ցավ: Ու էդ օրվանից տղես աչքով աչք չունի, որ սեփական երեխւն տեսնի: Երեխուն ա մեղադրում, որ կինը հիմա չկա: Հարսիս ծնողներն էլ հրաժարվել են փոքրիկից, ասում են, որ էդ երեխայի պատճառովա իրանց աղջիկը մա հա ցել ու չեն ուզում տեսնել ու ճանաչել:
Ես լրիվ հասկանում եմ տղուս, բայց չեմ հասկանում էն, որ ինքը հրա ժարվում ա իրա սեփական երեխուց: Բացատրում եմ, որ էդ երեխու մեջ ապրում ա իր ա կինը: Ամենավատն էնա, որ տղես ինձ ստիպում ա, որ տանեմ մանկատուն: Ես նման բան չեմ անի: Խե ղճ քյոռփեն ինձանից բացի ոչ մեկը չունի: Աղոթում եմ, որ տղես փափկի, ու ընդունի երեխուն: Մտածում եմ, որ մեծանա, ո՞նց բացատրեմ, որ իրանից բոլորը երես են թեքել:
Ընկերուհիներս օհնում են ինձ, հերթով գալիս են, իրար հետ պահում ենք: Ախր ես էլ ջահել չեմ: Բայց ես չեմ կարող չարաշահել նրանց բարությունը: Հիմա մենք նորմալ ապրում ենք։ Թոռնիկս 2 տարեկան ա, ծնողների մասին հլը որ չի հարցնում։ Նա շատ հանգիստ ու լավ տղա է, ինչն ինձ շատ ա ուրախացնում։ Եթե իմ տղեն այդքան ատ ում ա իրա հարազատ երեխուն, ուրեմն ես նրան սխ ալ եմ դաստիարակել: