Մի տարի առաջ տղուս ամուսնացրինք: Ընտրած աղջիկ չուներ: Սկսեցինք աղջիկ ման գալ: Տալս խորհուրդ տվեց գյուղից հարս ուզենք: Իրա տեգոր հարսը գյուղիցա, շատ խելոք աղջիկ ա, լավ հարսնություն ա անում: Սկսեցինք հետաքրքրվել: Մի քանի տեղ գնացինք աղջիկ տեսնելու, տղես չհավանեց: Վերջը մեկին հավանեց: Մի քանի անգամ հանդիպեցին ու որոշեցինք գնանք նշանենք: Առաջին տպավորությունս շատ լավն էր:
Խելոք, համեստ աղջկա տպավորություն թողեց: Ինձ էլ ինչ էր պետք, հարսիս հետ լեզու գտնեինք: Էդ մի տղեն ունեմ ու հաստատ միասին պիտի ապրեինք: Հարսանիքից հետո սկսվեց իմ հի ասթափությունների շարանը: Ու պարզվեց, որ շատ լեզվանի, լա չառ աղջիկա: Բացի էդ, անբան Հուռին իրա հետ համեմատած փառք ա: Տղես էլ վրեն չի կարողանում, մեկին տասը
պատասխանում ա: Կր ակն ենք ընկել դրա ձեռը: Ոչ սեղան դնել գիտի, ոչ հյուրի մոտ իրան պահել գիտի, խոսքի մեջա ընկնում անընդհատ: Գնացինք նախրի մեջ էշի ճակատը պաչեցինք: Ոչ էնա տղուս բա ժանենք, ոչ էնա հետը ապրենք: Ես մի բանի համար եմ շատ մտահոգվում: Էգուց մյուս օրը սա իրա երեխեքին ոնց ա դաստիարակելու: Ճիշտ են ասում. մարմանդ գետից վա խեցի: