Ամբողջ կյանքս չեմ տեսել հորս, նա թողել էր մորս, երբ եա դեռ չէի ծնվել: Ոչ մի անգամ չի ցանկացել ինձ տեսնել: Մորքուրս օգնում էր մամայիս: Հենց մորքուրիս շնորհիվ մենք կարողացաք հաղթահարել բոլոր դժ վարություները: Օգնում էր մեզ ինչով կարող էր, և փողով, և ուտելիքով, և մնացած ամեն ինչով: Մեր կողքին էր: Բայց անձնական կյանքում նրա բախտը չէր բերել:
Ամուսինը հար բե ցող էր և լքեց նրան: Որդուն միայնակ էր մեծացնում: Ամեն ինչ անում էր, որպեսզի որդին ոչ մի բանի կարիք չունենա: Իսկ որդին ամուսնացավ ու մոռացավ մոր մասին: Մորաքույրս ծա նր հի վանդացավ ու անկողին ընկավ: Մենք նրա կողքից չենք հեռացել: Մայրս տեղյակ պահեց նրա որդուն, որ մայրը շատ հի վանդ է: Բայց որդին չցանկացավ գալ մորը տեսակցության:
Ես ամեն օր զանգում էի, ու խնդրում էի գալ, որովհետև մորաքույրս շատ էր ցանկանում գեթ մեկ անգամ տեսնել որդուն մա հվանից առաջ: Նա եկավ միայն հու ղարկավորությա օրը: Իսկ հաջորդ օրը նա և կինը արդեն սկսեցին սկսեցին տնօրինել ունեցվածքը: Բայց որքան մեծ եղավ նրանց զարմանքը, երբ իմացան, որ մորաքույրս տունը ինձ էր կտա կել: Սկսեցին բղավել, որ դա անարդար է: Հարևանուհին, որ ներկա էր, հարցրեց. Իսկ արդա՞ր է, որ դու ոչ մի օր չեկար քո մորը տեսակցության: