Մի քանի տարի առաջ ես զգուշացրի քրոջս, որ նրա ամուսնու հետ ինչ-որ բան այն չէ։ Նա սկսել է խմ ել և այնքան է խմ ում, որ նրան բառացիորեն պետք է քարշ տալ տուն: Ես խոսեցի քրոջս հետ, փորձեցի նրան հասկացնել, որ դա նորմալ չէ։ Եվ նա պատասխանեց ինձ. — Բոլորն էլ խմում են, և ինչու նա չպիտի խմ ի: Բայց երբ մի անգամ ամուսու հետ գնաց նրանց գյուղ, նա վերադարձավ և սկսեց սար սա փով խոսել աամուսնու ընտանիքի մասին։
Նա տանը ոչ ադեկվատ, ավելի ճիշտ՝ սթ ափ մարդու չէր հանդիպել։ Հարևանը պատմել է, նրանց ընտանիքում բոլորը խմ ում են, մայրը այնքան էր հար բել, որ նրա սիր տը չէր դիմացել: Խմ ում են այն ամենը, ինչ կա ձեռքի տակ, նույնիսկ ացետ ոն և օծանելիք: Պարզվում է, որ քրոջս ամուսնու ծնողները զրկված էին ծնողական իրավունքներից, երեխան ամբողջ մանկությունն անցկացրել է մանկատանը։
Սա լսելուց հետո ես լրջորեն հարցրի քրոջս, թե ինչ է նա պատրաստվում անել։ -Ես նրան չեմ թողնի, ես դեռ սիրում եմ իմ ամուսնուն։ — Պետք չէ թողնել: Մարդուն պետք է փրկել և բու ժել, քանի դեռ ուշ չէ: -Ես կհոգամ այդ մասին: Ես ուզում եմ երեխա ունենալ. -Ի՞նչ, ի՞նչ երեխաների մասին է խոսքը: Բայց քույրս ուղղակի համոզված է, որ հենց ամուսինը հայր դառնա, նա կտրուկ կփոխվի։ Իսկ կարծում եմ, որ նախ պետք է նրան բու ժել, հետո մտածել երեխա ունենալու մասին: