Ես ու քուրս ամուսնացած ենք: Հենց սկզբից ասեմ, որ երկուսիս բախտն էլ կիսուրների հարցոււմ չի բերել: Ու մենակ մերը չէ: Մորքուրիս աղջիկների կիսուրն էր էլ մեկը մեկից վատն են: Ինձ թվում ա, կիսուրները կյանքում մի նպատակկ ունեն, ոնց հարսի կյանքը դժ ոխք սարքեն, ոնց անեն, որ տղեն իրիկունը գա տուն ու կնգա հետ կռվի: Ու որ հանկարծ տղեն էլ մի քիչ թուլամորթ եղավ, էդ հարսը հացը կերա:
Մեր հարևանների հարսներն էլ տա ռա պում են կիսուրերի ձեռքը: Քրոջս կիսուրը առավոտնից իրիկուն քրոջս ստ րու կի տեղ դրած աշխատացնում ա, խեղճ քուրս մի վայրկյան չի կարողանում նստի հանգստանա: Իմ կիսուրն էլա նույնը անում, հլը դրան գումարած ինձ ստիպում ա, որ իրան ու կեսրարիս լողացնեմ:
Առավոտնից մինչև իրիկուն հոլի պես պտտվում եմ, կիսուրս մատը մատին չի տալիս: Իրիկունը մարդս գործից գալիս ա, կիսուրս սկսում ա բողոքել, թե կնիկդ քիթ ու մռութա անում: Ու կռ իվը գնում ա: Էն օրը հարևանի հարսը ասում ա, որ կիսուրը իրան ապտակել ա՝ երեխու վրա գոռալու համար: Կիսուրները պիտի վերանան, որ հարսները կարողանան հանգիստ ապրեն: