Աղջիկս երկու տարի ա արդեն ամուսնացածա: Փեսես լավ տղայա, հավասարակշռված, խելացի անձնավորություն ա, ընտանիքին՝ նվիրված, աղջկաս նկատմամբ շատ հոգատար ա: Ես ընդհանրապես չեմ խառնվում իրանց գործերին, իմ կարծիքով խելացի մայրը, երբեք չի խառնվի աղջկա ընտանիքին: Բայց մի բան դուրս չի գալիս, որ կիսուրը գալիս ա իմ կողքը նստում ա ու սկսում ա աղջկաս փն ո վել, բամ բա սում ա, առանց հասկանալու, որ էդ աղջկա մոր մոտա խոսում:
Ես հայտնվել եմ շատ վատ վի ճակում,մտածում եմ, որ մի բան ասեմ, բերանը փակեմ, պիտի գնա կպնի աղջկաս, հանուն աղջկաս լռում եմ: Բայց սենց էլ չի կարա շարունակվի, ես ինչքան կարամ հանդուրժեմ: Ցանկացած ծնող իրա երեխային պիտի պաշտպանի: Սկզբում մտածում էի, որ ինձ հետ կիսվում ա, բայց հիմա հասկանում եմ, որ շատ սխալ եմ արել, որ հենց սկզբից բերանը չեմ փակել:
Հիմա որոշել եմ ես էլ իրա նման անեմ, ես էլ իրա տղուց խոսամ, հլը տեսնեմ ոնց կարձագանքի: Բայց մտա վա խություն ունեմ, որ փեսուս իմ դեմ կտրամադրի: Չեմ ուզում փեսուս հետ մեր հարաբերությունները վա տացնել, ես հասսկանում եմ, որ դրանից մենակ ես ու իմ աղջիկն ենք տու ժելու: