Մոտ 20 տարի առաջ ես ստիպված էի մեկնել արտասահման՝ արտագնա աշխատանքի, այիսնքն խոպան: Բախտս բերեց ու լավ աշխատանք գտա, լավ փող էի աշխատում: Տարին մի անգամ գալիս էի, երեխեքիս փողով ապահովում էի: Հետո իրանք սկսեցին զանգել ու ուզել: Չէի մերժում: Իմ ուղարկած փողով լավ տներ առան, թանկ մեքենաներ: Ես վճարեցի նաև թոռներիս կրթության համար։ Վերջին մի քանի տարիների ընթացքում ես սկսեցի խնայել ինձ համար՝ ապագայի համար:
Չէ՞ որ ես հիանալի հասկանում էի, որ վաղ թե ուշ դեռ վերադառնալու եմ հայրենիք։ Իսկ ո՞վ պիտի հոգ տաներ իմ մասին: Մայրիկիս ամեն ամիս գումար էի ուղարկում, իսկ երբ նա հի վան դանում էր, ավելի շատ գումար էի ուղարկում: Զանգեցի երեխաներին ու խնդրեցի տատիկիս խնամել։ Բայց երկուսն էլ պատասխանեցին, որ ժամանակ չունեն, քանի որ հիմա ամեն մեկն ունի իր ընտանիքը։ Մամաս մա հա ցավ այս ամառվա սկզբին։ Եկել էի հու ղարկ ավորությունը կազմակերպելու։
Երեխեքս հենց ինձ տեսան սկսեցին փող ուզել: Բայց ես շատ վի րա վոր ված էի, որ մեր ժեցին ինձ մորս խանմելու հարցում: Տղես 10 000 եվրո էր ուզում, իսկ աղջիկս՝ 12 000 եվրո: Ես ասեցի, որ կարող եմ միայն 100 տալ յուրաքանչյուրին: Նրանք գնացին ու այլևս չցանկացան ինձ տեսնել: Ծնողի համար չկա ավելի ցա վալի բան, քան այն, որ զավակներին միայն նրա փողն է հետաքրքիր: