Նոր էի հիվանդանոցից դուրս գրվել, ծանր վիրահատություն էի տարել, ու մի կերպ էի ոտքի վրա կանգնում։ Անընդհատ ուզում էի պառկեի, որովհետև գլուխս պտտվում էր, ու բժիշկն էլ ասել էր, որ անպայման մի քանի օր էլ պառկեմ, մինչև լիովին չապաքինվեմ։
Մի օր կիսուրիս բարեկամները եկել էին տեսակցության, դուրս եկա բարևեմ, նենց առհամարհեցին, կիսուրս էլ իրան վատ զգաց։ Մեկել էդ բարեկամները թե բա՝ չե՞ս բարեհաճում գաս մոտներս նստես, կիսուրս բերնին եկավ ու ասեց՝ ոնց հարսիս հարմարա տենց անում։ Էդ էլ հերիք չէր եկավ ինձ օգնեց ու տարավ պառկացրեց։