Իմ երջանիկ մանկությունն ավարտվեց հա նկարծակի և անսպասելի:Ծնողներս վ թարի ենթարկվեցին, երկուսն էլ մա հ ացան։ Այդ ժամանակվանից սկսվեց մեկ այլ մանկություն՝ տխուր ու միայնակ։Բոլոր հարազատներից ես ունեի միայն մորաքույր Մարիանային՝ հորս քրոջը, ով ստանձնեց իմ խնամակալությունը։
Մորաքույրս երեք տարեկան դստեր հետ հետ ապրում էր գյուղում, նա ամուսին չուներ։ Այսպիսով, թա ղումից անմիջապես հետո նրանք տեղափոխվեցին մեր բնակարան։Տարօրինակ է, բայց հարազատներիս գալուց հետո տնային գործերի մի մասն ընկավ իմ ուսերին։ Սկզբում մորաքույրս ասաց, որ սա քո բնակարանն է, դու այստեղի տիրուհին ես։
Հետո մնաց միայն «մաքրել»-ը, իսկ «սա քո բնակարանն է» արտահայտությունն ինչ-որ տեղ անհ ետացավ։Ես իմ բնակարանում ինձ տիրուհի չէի զգում։ Մորաքույրս ինձնից միշտ դ ժգոհ էր և քն նադատում էր:Ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ ավելի էր վա տանում: Մորաքույրս անընդհատ դժ գոհում էր, որ այս անի ծյալ քաղաքում ամեն ինչ,
նույնիսկ սովորական կարտոֆիլը պետք է գնել, նորմալ աշխատանք գտնելու տարբերակ չկա։ Սկզբում ապրում էինք ծնողներիս ունեցած խնայողություններով, հետո նկատեցի, որ ինչ-որ տեղ սկսեցին անհ ետանալ մեր իրերը՝ մորս զարդերը, սպասքը, նկարները։ Մորաքույրս հյուրեր էր ընդունում և խ մում նրանց հետ:
Մի օր իսկական ծե ծկռ տուք սկսվեց և մեր հարևանները ո ստիկանություն կանչեցին։ Հաջորդ առավոտյան սոցիալական աշխատողները եկան մեզ մոտ։ Նրանք շրջեցին բոլոր սենյակներով, նայեցին պահարանները և նույնիսկ սառնարանը, ինչ-որ տեղ կանչեցին, մորաքրոջս հետ երկար վի ճեցին ինչ-որ բանի շուրջ, իսկ հետո հ րամայեցին, որ պատրաստվեմ։
Այսպիսով, ես հայտնվեցի մա նկատանը: Այնտեղ նույնպես դժվար էր, բայց ես կարողացա գոյատևել, նույնիսկ դպրոցը գրեթե գերազանց ավարտեցի։ Ես շատ էի ուզում, որ հայրս ու մայրս այնտեղ՝ դրախտում, հպարտանան ինձնով: Ես երազում էի համալսարան ընդունվել։ Եվ, որքան էլ որ տարօրինակ լինի, դա ինձ հաջողվեց,
թեև շատերը չէին հավատում, որ ես հաջողության կհասնեմ։Երբ դուրս եկա մա նկատնից, ինձ անակնկալ էր սպասվում՝ պարզվում է, որ ծնողներիս բնակարանը դեռ ինձ է պատկանում։ Մորաքույրս չի կարողացել վաճառել՝ օրենքը թույլ չի տվել։ Ես վերադարձա իմ տուն։ Եվ կապ չունի, որ նա կործանված ու անտեսված էր, նա իմն էր և դա է գլխավորը։
Ինձ արագ հաջողվեց այնտեղ ամեն ինչ կարգի բերել, այն դարձավ իմ հանգիստ դրախտը։Ես սկեսեցի սովորել համալսարանում։ Դժվար էր գոյատևել կրթաթոշակով և սոցիալական աջակցությամբ, ուստի ես ստիպված էի աշխատանք փնտրել: Ես աշխատանքի ընդունվեցի որպես մատուցողուհի սրճարանում։
Մի օր ես նկատեցի, որ սեղանի մոտ կանգնած տղամարդը ամբողջ երեկո ուշադիր հետևում էր ինձ, իսկ հետո նշան արեց ինձ։ Մտածեցի, որ սա այն լկ տի այցելուներից է, ով «հավելյալ եկամուտ» կառաջարկի։ Բայց ես սխալվեցի։ Տղամարդը ներկայացավ և խնդրեց նստել իր կողքին։ Նա ասաց, որ հիշեցրել եմ մի հին ծանոթի, ով, ցա վոք, այլևս չկա։
Նույնիսկ նրա անունը տվեց: Ինչ-որ բան կոտրվեց ներսումս: Այդպես էր մայրիկիս անունը: Մենք երկար զրուցեցինք։ Պարզվեց, որ նա հորս վաղեմի ընկերն է։ Իսկ հետո ասաց, որ ես այլևս այստեղ չեմ աշխատի։ Նրա ընկերության համար ադմինիստրատոր է պետք, ուստ ես կաշխատեմ երեք անգամ ավելի բարձր աշխատավարձով։
Հետո եղան ևս մի քանի առաջխաղացումներ և համալսարանն ավարտելուց հետո հորս ընկերն ինձ վստահեց ղեկավարել իր ընկերության մասնաճյուղերից մեկը։Եվ մի անգամ ինձ մոտ հյուր եկան՝ մորաքույր Մարիանան և արդեն մեծացած աղջիկը: Նրանք, իմանալով իմ հաջողությունների մասին, եկել էին ինձ խնդրելու,
որ օգնեմ մորաքրոջս աղջկան աշխատանքի տեղավորել մայրաքաղաքում,բայց նա կրթություն չուներ և ես ասացի, որ կարող եմ օգնել, որ որպես մաքրուհի աշխատի: Մորաքույրը անմիջապես փոխվեց: Նա կա րմրեց, աչքերը լցվեցին զա յրույթով։ Նա բարձր բ ղավեց, որ ես անշնորհակալ արարած եմ, որ առանց նրա ես կմ եռնեի ինչ-որ տեղ ցանկապատի տակ
և երբեք ոչնչի չէի հասնի։Բայց նրա զ այրույթն այլևս չէր վա խեցնում ինձ։ Կյանքը փոխել էր ինձ, հիմա ես այլևս նման չէի վա խեցած նապաստակի։ Ինձ այդպիսի հարազատներ պետք չէին, տանս դռները նրանց համար ընդմիշտ փակ են։