Ես ու կինս իրար ճանաչում ենք յոթ տարի, որից երեքն ամուսնացած ենք։ Ես շատ գոհ եմ իմ կնոջից և մեր հարաբերություններից։ Ես մեր երջանկությունը այլ բանի հետ չեմ փոխի։ Այնուամենայնիվ, վերջերս մենք սկսել ենք մտածել երեխաների մասին, բայց առայժմ այս առումով քիչ հաջողություններ ունենք։ Բժի շկներն ասում են, որ մենք երեխա լույս աշխարհ բերելու հնարավորություն ունենք, պարզապես կինս պետք է բուժ վի։
Այս առումով ես երբեք չեմ ճնշում կնոջս, նա նույնպես երեխա է ուզում, բու ժման կուրս է անցնում։ Ես հավատում եմ, որ մեր երազանքը կիրականանա։ Բայց կնգաս ընկերուհին իմացել ա ու սկսելա կողքերս ֆռֆռալ: Մի օր տանը մենակ էի եկավ կարմիր շրթունքներով գայ թակ ղիչ ժպտալով, փորձեց համ բուրել ինձ, երբ ես հրեցի նրան.
-Լսիր, տեսնում ես, ես սիրում եմ կնոջս: Եթե նույնիսկ նա ինձ երեխա չտա, ես կսիրեմ նրան։ Ես նրան դուրս հանեցի բնակարանից, վերջում նա բղավեց. Որ ես դեռ կփոծ մանեմ, դեռ չգիտեմ, թե ով է ինքը: Ես այն ժամանակ չէի կարեւորում նրա խոսքերը։ Բայց հիմա հասկանում եմ, որ նա ինչ-որ բան ա շշնջում կնոջս ականջին ու կինս գնալով ավելի սառն ա դառնում իմ նկատմամբ: