Ընկերուհուս հարսանիքից վեց ամիս առաջ իմացա, որ հղ ի եմ: Ես սպասու էի, որ ընկերուհիս կուրախանա, բայց ընկերուհիս կա տա ղած նայեց վրես ու ասեց, որ գնամ ազատվեմ երեխուց, որ կարողանամ հարսաքրոջ շոր հագնել: Մինչ էդ ինձ ասել էին, որ ես չեմ կարող երեխա ունենալ: Ես ոււրախությունից յոթերորդ երկնքում էի: Փաստորեն, ընկերուհուս համար կարևորն այն է, որ ես ներկայանամ որպես հարսնաքույր: Բայց նա ինձ հետ չկիսեց իմ ուրախությունը: Նա հիշացրեց ինձ, որ դա առանց երեխաների հարսանիք էր լինելու:
Ականջներիս չէի հավատում։ Ես ապ շած էի։ Ես հարցրեցի, թե նա լո՞ւրջ է ուզում առաջարկել, որ ես աբ որտ անեմ: Նա ինձ ասաց, որ ես փչացնում եմ իր հարսանիքը: Հետո զանգահարեց մորը, որ ասի, որ աբ որտ անեմ։ Նրա մայրը ինձ sms ուղարկեց և շնորհավորեց ինձ և ասաց, որ ինքը միշտ կլինի ինձ աջակցելու, որ ես կարող եմ զանգահարել նրան, եթե օգնության կարիք ունենամ: «Այնպես որ ես այլևս չխոսեցի նրա հետ, հարսանիքի հրավեր չստացա: Ես ընտրեցի իմ երեխային, իսկ ընկերուհուս հետ այլևս չեմ շփվում: