Մայրս հարսի հետ երբեք լեզու չի գտել։ Այնպես չէր, որ նա չէր սիրում իր հարսին, պարզապես նա չէր ուզում համակերպվել այն փաստի հետ, որ իմ կյանքում նրանից բացի այլ կին կա։ Մայրս միշտ իշխող կին է եղել։ Նա իրական կյանքում չի դիմանա «իր ունեցվածքի» բաժանմանը։ Մայրիկը կոպիտ էր վերաբերվում կնոջս հետ ամեն հանդիպման ու ամեն առիթի։ Կինս համբերում էր: Երբ իմացանք, որ շուտով մեր ընտանիքում համալրում է լինելու,
կինս պահանջեց սահմանափակել մորս հետ շփումը։ Ես ամեն ինչ հասկացա, մայրիկիս խնդրեցի, որ չգա մեզ մոտ։ Նա երկար ժամանակ հիս տերիայի մեջ էր, մենք վի ճեցինք, բայց ես հասա իմ նպատակին՝ մինչև հղ իության ավարտը մայրս ու կինս չհատվեցին։ Երեխայի ծնվելուց հետո կինս թույլ չի տվել մորը նույնիսկ մոտենալ փոքրիկին։ Մայրիկը չցանկացավ նե րողություն խնդրել, իսկ կինս չցանկացավ որևէ զիջման գնալ։ Մի անգամ կինս որդուն թողեց ինձ մոտ, նա գնաց մի քանի
հետազոտությունների։ Ես որոշեցի, որ սա հիանալի հնարավորություն է մորս վերջապես ծանոթացնելու իր թոռան հետ: Ամեն ինչ լավ կլիներ, բայց մայրիկն ընդամենը 2 ժամ ուներ թոռան ընկերակցությունը վայելելու համար, և երբ ժամանակն անցավ, և կինս պետք է վերադառնար, մայրիկս հրաժարվեց հեռանալ: Կինս ինձ ու մորս դուրս հանեց տնից։ Ես գիտեմ, որ մենք չենք ամուսնալուծվում, բայց այնուամենայնիվ ինձ իսկապես դուր չեկավ այս իրավիճակը։