Ամուսինս արդեն չորրորդ օրն է զանգում է ինձ ու ասում, թե որքան վատն եմ։ Ամեն ինչ այն պատճառով, որ ես հոգ եմ տանում իմ հիվանդ մոր մասին: Նրա կարծիքով՝ ես պետք է միշտ լինեմ ամուսնուս հետ։ Նա չի կարող ապրել առանց ինձ մեկ շաբաթ: Բայց ես արձակուրդ չեմ գնացել։ Մայրս ապրում է այլ քաղաքում, մենք այնտեղ հարազատներ չունենք, որ նրան խնամեն։ Երբ մի քանի օր առաջ զանգահարեցի նրան, ասաց, որ լավ է:
Բայց ես զգացի, որ դա այդպես չէ: Ես հավաքեցի իրերս և տաքսի կանչեցի։ Ամուսինս ասաց, որ դեմ է իմ որոշմանը: Բայց ես նրան չհարցրի. Ես ուղղակի զգուշացրել եմ, որ գնում եմ։ Ես չեմ պատրաստվում ծեր մորս մենակ թողնել նրա պատճառով։ Ճամփորդությունից առաջ ես նրա համար մի քանի օրվա կերակուր պատրաստեցի։ Ես նրան էլ եմ հասկանում։ Բայց մայրս հի վանդ է, դեղատունը հեռու է, ո՞վ պիտի խնամի նրան, եթե ոչ ես:
Մամաս լսեց, որ ես նրա հետ վի ճում եմ, ասաց, որ իզուր է եկել։ Բայց ես այդպես չեմ կարծում։ Ես նրա դայակը չեմ։ Ես ու ամուսինս լուրջ խոսակցություն կունենանք, երբ վերադառնամ տուն։ Ես ատ ում եմ նրա պահվածքը։ Եթե նա չփոխի իր միտքը, ապա ամուսնալուծություն կլինի։ Ես ամուսնացել եմ տղամարդու հետ, ոչ թե քմահաճ երեխայի հետ: