Արթուրը մեծաց ավ և ավարտեց միջնակարգ դպրոցը։ Նա տատիկ ու պապիկ չի ունեցել ,սաայն երբ իմացավ ,որ իր ընկերուհին պետք է մեկնի այլ քաղքև նրա տատիկը միայնակ է մնալու ,նա միանգամից խոստասավ ,որ կօգնի տատիկին․ տատիկին մոտ լինելու համար տղան ընդունվեց տեղի համալսարան։ Տղան օգնում էր տատիկին գնումներ կատարելիս և բնակարանը մաքրելիս։ Նա նույնիսկ զբոսանքի էր գնում նրա հետ,
թեև կինը շատ արագ հոգնում է ր և ստիպված էր լինում ձեռքից բռնած տանել տուն։Նա լավ էր սովորում, իսկ ավարտելուց անմիջապես հետո նրան լավ աշխատանք առաջարկեցին։ Մի անգամ Արթուրին առաջարկեցին երկար գործուղման գնալ այլ քաղաք։ Նա երկար մտածեց։ Իսկապես, այս 15 տարիների ընթացքում նա երբեք շատ ժամանակով չի լքել տատիկին. -Արթուր, ես կարող եմ դա անել, ես խոստանում եմ: Հաջողակ լինելու համար պետք է սովորել։
Դու չես կարող բաց թողնել այս հնարավորությունը, դու պետք է գնաս: Ես միշտ կարող եմ կապ հաստատել քո ծնողների հետ », — ասաց տատիկն ՝ օրհնելով Արթուրին: Արթուրը հասկացա վ, որ ինքը պետք է գնա, քանի որ իրեն իսկապես գումար է պետք։ Նրա ընտանիքը ծանր ժամանակներ էր ապրում։ Բնակարանում, որտեղ ապրում էին նրա ծնողները, խողովակ էր պա յթել: Դրա պատճառով անհրաժեշտ է հիմնանորոգում:
Եվ դա մեծ գումար էր: Նա հեռաց ավ՝ չկասկածելով, թե ինչ է իրեն սպասում ժամանելուն պես: Նա վաղուց ուներ տատիկի բնակարանի պահեստային բանալին։ Երբ նա եկավ իր սիրելի տատիկին այցելելու, նա տանը չէր։ Ավելին, բնակարանը դատարկ էր։ Նրա մեջ ոչ մ ահճակալ կար, ոչ զգեստապահարան, ոչ էլ այլ կահույք։Արթուրը չէր հասկանում, թե ինչ է կատարվում: Նա մտավ խոհանոց և սեղանին մի նամակ գտավ։ Տատիկը գրել էր. «Սիրելի Արթուր, մի վա խեցիր, ինձ հետ ամեն ինչ լավ է:
Վերջերս ես զգում էի, որ իմ ժամանակը մոտենում է ավարտին: Ես որոշեցի տեղափոխվել իմ ընտանիքի մոտ: Դա ավելի լավ կլինի բոլորի համար: Ես իմ բնակարանը փոխանցել եմ քեզ։ Իմ նոտարը կկապվի քեզ հետ: Վերցրու ձեր ծնողներին և տեղափոխվեք այստեղ: Հուսով եմ, որ այստեղ դուք ձեզ հարմարավետ կզգաք: Սիրում եմ քեզ: Արթուրը տեղափոխվեց տատիկի բնակարան և այնտեղ տարավ իր ծնողներին։ Մայրիկն ու հայրիկը երջանիկ էին: