Ծնողներս ամբողջ կյանքում կռվել են շան ու կատվի պես։ Հայրս բարդ անձնավորություն է, քսան տարվա ամուսնության ժամանակ այնքան բան է արել մորս հետ, որ հիմա նույնիսկ կդժ վարանամ թվարկել։ Երբ նրան ազ ատեցին աշխատանքից, նա սկսեց խ մել։ Մայրիկիս համար դ ժվար էր, հայրիկս նույնիսկ սկսեց ձեռք բարձրացնել նրա վրա: Մի օր նա չդիմացավ ու լքեց հորս։
Մայրս արցո ւնքներով զանգահարեց ինձ և օգնություն խնդրեց. -Աղջի՛կս, ես չգիտեմ, թե ուր գնամ: Ես թողել եմ հորդ, նա ծե ծում էր ինձ: Ես չեմ ուզում տուն վերադառնալ։ Նա շատ է փոխվել, չգիտեմ ինչպես դիմանալ այս ամենին։ Ես չկարողացա նրան թողնել փողոցում, ուստի զանգահարեցի ամուսնուս: Նա վերջերս ժառանգություն էր ստացել մեկ սենյականոց բնակարան. — Սիրելիս, մայրիկը դ ժվարության մեջ է, նրան պետք է փր կել: Կարո՞ղ է նա մի սենյականոցում ապրել:
Ոչ երկար, ընդամենը մի քանի օր, իսկ հետո նա կվերադառնա տուն։ -Ինչու ես հարցնում: Իհարկե, կարելի է: Թող ապրի այնքան, ինչքան պետք է, մենք նրան դ ժվար իրավիճակում չենք թողնի,- ասաց ինձ Հովհաննեսը: Մորս բերեցի բնակարան ու բանալիները թողեցի նրա մոտ։ Ես ու ամուսինս մտածում էինք, որ նա կապրի առավելագույնը մեկ շաբաթ և կվերադառնա հորս մոտ, բայց դա տեղի չունեցավ։ Անցել է 8 տարի, իսկ մայրս դեռ ապրում է փեսայի բնակարանում։
Մենք պլաններ ունեինք այդ բնակարանի հետ կապված: Ամուսինս ցանկանում էր այն նվիրել որդուն, քանի որ նա արդեն մեծացել էր և պետք է ինքնուրույն կյանք սկսեր։ Մեր տղան արդեն ընկերուհի ունի, ուզում են ամուսնանալ։ Ամուսինս սկսեց բա րկանալ. -Մենք պետք է մեր որդուն օգնենք, բայց մայրդ չի ուզում հեռանալ։ Լուծիր այս խնդիրը և շուտ,- ասաց Հովհաննեսը:
Ես վր դովված էի, քանի որ նրա խոսքերից կարելի էր եզրակացնել, որ նա թ քած ունի մորս վրա։ Ասում է՝ քո խնդիրն է մայրդ։ Մենք այսքան ժամանակ ապրում ենք, չի եղել, որ մեր խնդիրները բաժանենք մեր ու ձերի, բայց ահա նա դա արեց: Ես ջ ղայնացա, իսկ ինչպես է նա պատկերացնում խնդրի լուծումը։Մայրիկիս դուրս վռ նդեմ փողոց, թե ինչ։ Ես պատրաստ չեմ դրան։ Ամուսինս մորս ասում է, որ վերադառնա հորս մոտ, բայց դա անհնար է։
Հայրս իր բնակարանը հարբե ցողների կույտի է վերածել։ Նա բերում է անբարոյական կանանց, ամբողջ օրը խմում է իր ընկերների հետ։ Մայրիկս արդեն սովոր է հանգիստ ու միայնակ կյանքին։ Ես կարծում եմ, որ որդիս պետք է սեփական փողն աշխատի բնակարանի համար, իսկ առայժմ թող վարձով ապրի։ Մայրս արդեն 60 տարեկանից մեծ է, թող հանգիստ ապրի իր օրերը միայնակ հարմարավետության մեջ։ Ես ամուսնուս ասացի, որ մորս չենք հանի այդ տնից։ Նա, իհարկե, վ իրավորվեց և նույնիսկ ինձ հետ չէր խոսում, բայց ես ճիշտ արեցի