Մի քանի օր առաջ պապայիս ինսուլտ ա խբել, տարանք հիվանդանոց, ահակին մնաց, հետո էլ բուժում նշանակեցին էլի, բերել ենք տուն, բուժումը շարունակում ենք: Հարազատ ախպերս գիտեր էս ամեն ինչի մասին, բայց ոչ էսքան ժամանակ էկել, հետաքրքրվել ա, թե ոնց ա հերը, թե էլ նույնիսկ զանգել ա: Էրեկ վերջապես բարեհաճեց, էկավ տուն, մի պահ մտավ պապայի սենյակ, ասեց՝ հն, լավ ես չէ՞:
Չեմ կարա երկար մնամ, էկել եմ փող վեկալեմ, գնամ, դե քեզզ լավ նայի: Փողերը վեալեց ու արագացված տնից գնաց: Հերս էս ամեն ինչից ավելի վատացավ: Հասկացավ, որ իրա տղու համար ինքը էղած-չէղած մի հաշիվ ա ու իր տղուն ընդհանրապես չի հետաքրքրում, թե ինքը ոնց ա: Ու սենց վարվում ա իրա ծննողի հետ էն տղեն, ում հերը իրա ամբողջ կյանքը նվիրել ա իրան ու ամբողջ օրը քիթ ու բերանի վրա աշխատել ա, որ իրա տղեն հանկարծ մի բանի կարիք չունենա: