Սկեսուրիս ու իմ հարաբերությունները մեղմ ասած էնքան էլ լավ չեն։ Իրար թշնամի չենք դե, բայց դե յոլա չենք գնում։ Առաջ ձեն չէի հանում, հիմա էլ նեռվերս չի հերիքում ինքն էլ չի ուզում հասկանա, ոչ չպիտի կառավարի ինձ։ Մի խոսքով դե պատկերացրեք, կենցաղային հարցերի շուրջ ինչքան անիմաստ խոսակցություններ են լինում։ Էս ընդեղ մի դիր, էս սենց արա, էն նենց արա։
Կեսրարիս հետ էլ նույննա։ Կիսուրիս մոտ կրիզիսային տարիքա սաղի վրա մունաթ գալով ման ա գալիս։ Էն օրը բոլորս սենյակում էինք, կիսուրս ու կեսրարս էլ Նոր Տարուց էին խոսում։ Կիսուրս ասեց, էս տարի ոչ մեկի տուն չեմ գնալու հավես չկա, կեսրարս ասեց, ոնց թե քրերիս ու ախպորս տուն պիտի գնանք։ Սա էլ ասեց՝ իրանք ամեն տարի չեն գալիս, սպասում են մենք գնանք, արդեն վսյո, հարսը մեծա որ ընկնի իրանց հետևից էլ գնալ չկա ու սկսեցին վիճել։ Սկեսուրս մի երկու կոպիտ խոսք ասեց կեսրարիս քրոջ հասցեին սա էլ չդիմացավ ապտակեց կիսուրիս։
Հիմա հիստերիկ ծիծաղ էր մոտս սկսել էտ տեսանաից ու ոնց կիսւորիս ակնոցները թռան դեմքից։ Չեք պատկերացնի, բարձր ծիծաղում եմ ու չեմ կարում ինձ զսպեմ։ Հետն էլ գիտակցում եմ ախր, որ ծիծաղս շատ լուրջ թեմա ա դառնալու, բայց որոշեցի լիաթոք ծիծաղամ։ Տեսա զարմացած սաղ ինձ են նայում։ Մեկ էլ կիսուրս հարձակվեց իմ վրա՝ թե բա այ լիրբ անդաստիարակ ինչ ես բերանդ բացել, ինչ ուներ ինձ ասելու ասեց, ես էլ ձայն չէի հանում։ Կեսրարս ասեց՝ քեզ բուժումա պետք, սաղի վրա հարձակվում ու մունաթ ես գալիս։ Ինձ էլ ասեց բանի տեղ մի դիր։ Մտել եմ սենյակս, բարձը դրել դեմքիս ու մեռել էլի ծիծաղից։ Թող Աստված ինձ ների, բայց տենց վաղուց չէի ծիծաղել ու լիցքաթափվել։