Խնամիս դուս ա գալիս կարգին մարդ ա, ինչի վրա մինչև վերջերս ես խիստ կասկածում էի։ Դե փող ունի, ամն ինչով կարում են իրանց ապահովեն, ես էլ ավտոմատ մտածում էի, որ մեզ վերևից են նայում։ Մենակ հիմա եմ հասկացել, որ չնայած էն ամենին ինչ ունեն, հասրաակ մարդ են։ Իրանց տունը չծախին, ինձ են տվել ու ընդմիշտ գնացել երկրից, ասին մենք լիքը փող ունենք, էլ մեզ բան պետք չէ։
Ես էլ գնացել էի տունը մաքրելու, ուզում եմ վարձով տամ, որ մի քիչ փող աշխատեմ։ Պահարնից ընենց բան եմ գտել, որ մինչև կյանքիս վերջ կարամ անհոգ ապրեմ։ Մի հատ մեծ ոսկուց ցեփ ա, ու մի ծրարով էլ փող, երևի դրել մոռացել են։ Ես էլ հո չեմ տանի հետ տամ, ավելի լավ ա պահեմ։ Ճիշտն ասած էտ հիմա եմ ըտենց ասում, բայց վերջի վերջո խնամիս ա, նավսյակի կասեմ։
Որ պետք լինի, քարտով կուղարկեմ։ Հոտս չասեն, թե խաբել եմ իրանց, քձիպ եմ։ Ուղղակի հլը էտքան կանխիկ փող չէի տեսել, ինձ էլ շատ ա պետք։ Պարտքերի ու վարկերի մեջ խրված եմ։ Ախր ես էլ եմ ուզում մի քիչ մարդավարի ապրեմ, իհարկե ոչ ես գնով։ Այ որ ասեն, կարաս հանգիտս քեզ պահես, էտ ժամանակ չեմ հրաժարվի։ Սաղ կյանքիս համար կհերիքի, էլ ինչ աշխատել, ինչ բան։