Մարիամը, երիտասարդ մանկաբո ւյժ էր: Նա նոր էր ավարտել և արդեն աշխատանք էր ստացել մի փոքրիկ քաղաքում։ Նա ի ծնե ապրել էր մայրաքաղաքում, բայց նեղ ու հանգիստ փողոցներով քաղաքը նրան դուր էր գալիս ոչ պակաս: Մարիամն աշխատանքի ընդունվեց գարնանը, երբ բոլորը հի վանդ էին և բժ իշկները շատ էին աշխատում։ Մարիամն աշխատում էր թե՛ շտապօ գնության մեքենայում, թե՛ հ իվանդանոցում, ուստի օրվա վերջում բառացիորեն թուլանում էր։Մի անգամ նրան կանչով ուղարկեցին 4-ամյա տղայի մոտ։ Նա պա ռկած էր բարձր ջերմությամբ և երբ Մարիամը զննեց նրան, տղան հազիվ բացեց աչքերը, նայեց նրան և ասաց. – Մորաքույր, դու այնքան գեղեցիկ ես: Կամուսնանա՞ս հորս հետ: Մեզ համար շատ դժվար է ապրել առանց մոր։ Մարիամը զարմաց ավ:
նա դե ղատոմս գրեց և դուրս եկավ սենյակից, երեխայի հայրը դուրս եկավ նրա հետևից և անմիջապես սկսեց արդարանալ. -Ես, կարծես, թե կարողանում եմ, բայց ում եմ ասում, նա անկողնում պառկած է ջերմությամբ: Մարիամը հանգստացրեց երիտասարդ միայնակ հորը, տվեց դե ղատոմսը և հեռաց ավ։ Ընդհանրապես, հի վանդների մոտ կարելի է գնալ ամեն օր մինչև մեկ տարեկան: Հետո իրենք պետք է գան հի վանդանոց։ Բայց տղան շատ դուր եկավ Մարիամին, նույնիսկ մի տատիկ մուտքի մոտ ասաց, որ մայրը թողել է որդուն և ամուսնուն՝ հաստ դրամապանակներ փնտրելու համար…
Ընդհանրապես, Մարիամն սկսեց ամեն օր գնալ նրանց մոտ: Նա արդեն ապա քինվում էր և նույնիսկ թեյ էր պատրաստում մարիամի ժամանման համար։ Աղջիկը ուրախությամբ ընդունում էր բոլոր հյուրասիրությունները, իսկ հայր ու տղա ուրախանում էին նրա ներկայությամբ իրենց տանը։ Այժմ տղան արդեն ավելի լավ է, նա բավականին առ ողջ է, բայց նրանց ավանդական թեյախմությունը չի վերացել։