Սենց բան մենակ կինոներում եմ տեսել, բայց չէր պատկարացնում, որ իմ հետ էլ կարա սենց բան լինի: Ուրեմն տնկերոջս հետ արդեն 5 տարիա ընկերություն ենք անում, բայց դեռ մի անգամ լուրջ քայլ չի արել, հա միշտ ասումա, որ սիրումա, որ մենք իրար հետ ենք լինելու, բայց ես մի անգամ գոնե լրջությւոն չեմ զգացել, չի էլ տարել դաժե ծնողների հետ ծանոթացնի:a
Ես զկբից լուռ էի, հետո դրա պատճառով սկսեցինք անիմաստ կռիվ անել, անըդհատ ես իրան էր եղադրում, իսկ ինքը վախենում էր, ասում էր, որ չի կարա պատճառը ասի, որովհետև կարողա իրան չհասկնամ, մեաղադրեմ, իսկ ինքը չի ուզում ինձ կորցնի: Ես իրա հետ խոսացի հասկացրի, որ ինչ էլ ուզումա լինի, ես իրան մենակ չեմ թողելու, ու օր որոշեցինք ու գնանք իրանց տուն, մինչև վերջին վայրկյանը համոզում էր, որ տուն չմտնենք: Ես մտածում էի տները լավ վիճակում չեն, դրանից ամաչումա, բայց էն ինչ տեսա, դրան նման չէր ու ես չգիտեի դաժե ինչ ասի:
Ամեն մի անկյունում մի հիվանդ էր պառկած, իրա մաման ու պապան, որ տարիքով լավ մեծ են, ընկերոջս ուշ են դե ունեցել: Երկուսն էլ զառանցում էին ու ես հասկացա, որ լուրջ հիվադն են ու հոգեկան խնդիրներ ունեն ու ըբկերս դրանից էր նեղվում, բացյ ես վաելի շատ նեղվեցի, որ ինքը էդքան ժամանակ էդ ամեն ինչը մենակ ա տաերլ ու ինձ բան չի ասել, դրանից վիրավորվեցի ու սիրտս կտոր-կտոր եղավ, բայց ես իրան բացատրեցի, որ էդ չի կարա մեզ խագարի ու որ ինձ հետագայում էդ հարցերում վստահի ու ոչ ամաչի, ոչ էլ նեղվի:
Ես մոտիկաա ու իրա մամայի ու պապայի հետ էլ խոսացի, ճիշտա ինձ չհասկցանա, բայց ես իրանց ճանաչեցի ու հիմա ուրախ եմ, որ ընկերոջս մի քայլով աելի մոտ եմ: Մենք էդ բարդությունը միասին կհաղթահարենք:
Ամենակարևորը վստահեք ձեր կողակցին, ու ծանր պահին հենվեք իրար վրա ու երբեք իրար դժվար պահի մենակ չթողնեք: