Մի քանի ամիսա, ինչ ընկերություն ենք անում, դեռ ամուսնություն չենք պլանավորում, դե ես չեմ ուզում: Ինքը հարուստ ընտանիքիցա, իրա գործը ունի, ես դեռ իմ կարիերայում չեմ կայացել, մինչև իմ ուզած գործը չստացվի, չեմ ամուսնանա: Ես էլ պետքա պատրաստ լինեմ: Մի խոսքով, բայց ինքն էլ համբերատար սպասումա, ճիշտա, մեկ-մեկ թեման բացումա, դե բայց գիտի ինչ եմ ուզում ու սպասումա:
Մեր ծնողներն էլ շատ մոտ են, հենց իրանց միջոցով ենք ծանոթացել, իրար շատ են վստահում: Հենց էդ էլ նպաստեց, որ ինձ թողեցին ընկերոջս հետ մի քանի օրով գնամ Դիլիջան:a
Դե մենակ չէինք, իմ ու իրա ընկերներն էլ էին, ծնունդս էինք էնտեղ նշելու, բայց մտքովս էլ չէր անցնում, որ տենց բան կանի: Պարզվումա, լավ էլ պատրաստվել էր: Գիշերը 12-ին շնորհավորեց, ծաղիկներ տվեց ու վսյո, մտածում էի վերջ, բայց հաջորդ օրը իմ կյանքի ամենամեծ անակնկալը արեց: Դուրս եկա, տեսնեմ բանցիկով մեքենայա կանգնած դրսում, մտքովս էլ չանցավ, որ իմնա, ուրախացած ասում եմ վայ էս ում նվերնա, մեկ էլ ընկերս դուրսա գալիս, թե բա ախչի քոննա: Չէի հավատում, ասում եմ ձեռ ես առնում, ծիծաղում են, երևի մի ժամ ինձ համոզում էին, որ իմնա, մինչև որ ընկերս դուռը չբացեց ու չստիպեց ինձ մի հատ շարժի դնեմ:
Հյուրանոցի տարածքով մի հատ պտտվեցինք մեքենայով, եկանք բակում իջանք, էդ նույն պահին ինձ ամուսնության առաջարկ արեց, էն որ ասում են դվայնոյ ուդառ: Ասում եմ այ տղա բա ես քեզ ինչ էի ասել, ասումա դե հիմա ասա հա, հետո մի բան կմտածենք, դաժե լուրջ պահերինա հումոր անում: Մի խոսքով հիմա ես մեքենա ունեմ, միակ վախս, որ կարողա ծնողներս չթողնեն, ես գիտեմ իրանց, կասեն շատ թանկ նվերա, չես կարա ընդունես և այլն: Դե բայց ընկերս ասես կխոսի, միասին կգնանք մեր տուն: