Ես որդուս մեծացրել եմ որպես լավ, բարի տղայի։ Նա ինձ երբեք չի վշ տացրել: Երբ նա ավարտեց միջնակարգ դպրոցը, նա չցանկացա վ շարունակել սովորել։ Նա չէր սիրում սովորել և գնաց բանակ։ Ես պետք է համաձայնվեի նրա որոշման հետ։ Ի վերջո, ես վաղուց կորցրել եմ ամուսնուս, ուստի ոչ ոք չէր կարող ազդել տղայիս վրա։Նրան դուր էր գալիս բանակը, քանի որ նա մարզիկ է, իսկ որտեղ պետք է ուժ կիրառել, նա հավասարը չունի։ Նա այսպես էր ապրում: Ծառայությունից հետո տուն եկավ։ Ես փայփայում էի այն հույսը, որ նա հասունացել է, մտափոխվել ու ուսումը կշարունակի համալսարանում։
Տեսականորեն նա պետք է տղամարդու վերածվեր։ Միայն թե ամեն ինչ ըստ պլանի չընթաց ավ։Վերադարնալուց հետո նա ասաց, որ աշխատելու է։ Բայց նա սովոր չէր ենթարկվել։ Այսպիսով, նա երկար ժամանակ չկարողաց ավ դիմանալ և հեռացա վ։ Հետագա որոնողական աշխատանքները անորոշ ժամանակով ձգվեցին։Բացի այդ, նա շատ էր ուզում ամուսնանալ: Նորապսակները սկսեցին իմ բնականում ապրել:Նրանք ինձ նախորոք ոչինչ չէին ասել: Միթե ես հարգանքի արժանի չէի։ Չէ որ ես նրան մեծացրել եմ, հիմա էլ օգնում եմ։Բոլոր անախորժությունները դրանով չավարտվեցին։ Հարսս շատ աշխատասեր չէ, բայց աշխույժ է: Նույնիսկ 20 տարեկանը դեռ չի լրացել, իսկ մեծամտությունը ավելի քան բավարար է։
Երբ ես նրան խորհուրդներ էի տալիս կյանքի ձևի և մտքերի վերաբերյալ, նա կտրուկ պատասխանում էր, որ զբաղվեմ իմ գործով։ Նրանք հասուն են իրենց համարում և անկախ։ Սակայն ապրում են իմ թոշակի հաշվին։ Ես սկսեցի գալ այն եզրակացության, որ այսպես չի կարող շարունակվել և որ անհրաժեշտ է կտրուկ միջոցներ ձեռնարկել։ Ուստի ես նրանց վերջնաժամկետներ եմ տվել՝ մեկ ամսվա ընթացքում հեռանալ: Հակառակ դեպքում թող իրենք իրենց մե ղադրեն։ Կհանեմ տնից դուրս ու աչք չեմ թարթի։