Ես հարսիս ու տղայիս մեկ ամիս ժամանակ եմ տվել իմ տունը ազատելու համար,եթե իմանաք պատճառը ինձ հաստատ չեք մե ղադրի

Ես որդուս մեծացրել եմ որպես լավ, բարի տղայի։ Նա ինձ երբեք չի վշ տացրել: Երբ նա ավարտեց միջնակարգ դպրոցը, նա չցանկացա վ շարունակել սովորել։ Նա չէր սիրում սովորել և գնաց բանակ։ Ես պետք է համաձայնվեի նրա որոշման հետ։ Ի վերջո, ես վաղուց կորցրել եմ ամուսնուս, ուստի ոչ ոք չէր կարող ազդել տղայիս վրա։Նրան դուր էր գալիս բանակը, քանի որ նա մարզիկ է, իսկ որտեղ պետք է ուժ կիրառել, նա հավասարը չունի։ Նա այսպես էր ապրում: Ծառայությունից հետո տուն եկավ։ Ես փայփայում էի այն հույսը, որ նա հասունացել է, մտափոխվել ու ուսումը կշարունակի համալսարանում։

Տեսականորեն նա պետք է տղամարդու վերածվեր։ Միայն թե ամեն ինչ ըստ պլանի չընթաց ավ։Վերադարնալուց հետո նա ասաց, որ աշխատելու է։ Բայց նա սովոր չէր ենթարկվել։ Այսպիսով, նա երկար ժամանակ չկարողաց ավ դիմանալ և հեռացա վ։ Հետագա որոնողական աշխատանքները անորոշ ժամանակով ձգվեցին։Բացի այդ, նա շատ էր ուզում ամուսնանալ: Նորապսակները սկսեցին իմ բնականում ապրել:Նրանք ինձ նախորոք ոչինչ չէին ասել: Միթե ես հարգանքի արժանի չէի։ Չէ որ ես նրան մեծացրել եմ, հիմա էլ օգնում եմ։Բոլոր անախորժությունները դրանով չավարտվեցին։ Հարսս շատ աշխատասեր չէ, բայց աշխույժ է: Նույնիսկ 20 տարեկանը դեռ չի լրացել, իսկ մեծամտությունը ավելի քան բավարար է։

Երբ ես նրան խորհուրդներ էի տալիս կյանքի ձևի և մտքերի վերաբերյալ, նա կտրուկ պատասխանում էր, որ զբաղվեմ իմ գործով։ Նրանք հասուն են իրենց համարում և անկախ։ Սակայն ապրում են իմ թոշակի հաշվին։ Ես սկսեցի գալ այն եզրակացության, որ այսպես չի կարող շարունակվել և որ անհրաժեշտ է կտրուկ միջոցներ ձեռնարկել։ Ուստի ես նրանց վերջնաժամկետներ եմ տվել՝ մեկ ամսվա ընթացքում հեռանալ: Հակառակ դեպքում թող իրենք իրենց մե ղադրեն։ Կհանեմ տնից դուրս ու աչք չեմ թարթի։