Ծնողներիս ամուսնությունը ավելի շուտ դաժան պայքար էր հիշեցնում, այլ ոչ թե երկու սիրող մարդկանց միություն ։ Ընդ որում, ամենից հաճախ ես ու քույրս դառնում էինք խաղաղ բնակչություն, որը չգիտես ինչու տո ւժում է նրանց ակտիվ կռ իվների ժամանակ ։ Մի խոսքով, ոչ թե մանկական հիշողություններ,այլ իսկական ռա զմական կո նֆլիկտ:Ես և քույրս վաղ հասկացանք, որ կողմերից որևէ մեկի օժանդակությունը կարող է հանգեցնել անդառնալի կորուստների և որոշեցինք վերցնել Շվեդիայի դիրքորոշումը Երկրորդ համաշխարհային պա տերազմի ժամանակ, քաղաքական չեզոքություն ։
Մայրս գեղեցկուհի էր, այդ պատճառով էլ հայրս ս արսափելի խա նդում էր և հետևում էր ամեն քայլի։ Ցանկացած միջին վիճակագրական կին կհամակերպվեր, հաշվի առնելով հորս բնավորությունը, բայց գա զանին չէր զա յրացնի: Բայց ոչ իմ մայրը որոշեց վերցնել ակտիվ դիմադրության ուղին և նրա առումով հա րձակումը լավագույն պ աշտպանությունն էր ։ Հայրս էլեկտրատեխնիկայի խանութ ուներ, որը գտնվում էր հենց մեր տան դիմաց ։ Մայրս գնեց հեռադիտակ և սկսեց հետևել նրան ։ Նա կանգնում էր տանիքին, որպեսզի ավելի լավ տեսանելի լինի. – Վարազդատ, ում հետ ես խոսում: Ով է այս կինը սպիտակ վերնաշապիկով, – հարցնում էր մասյրս , իսկ հայրս կա տաղում էր: Մայրս սկսում էր ծիծաղել, հայրս ավելի էր բա րկանում և սկսվում էր պա տերազմը ։
Եվ դա եղել է ցանկացած առիթով: Նրանք վի ճում էին առավոտյան նախաճաշից հետո, նրանք վ իճում էին ճաշի ժամանակ, նույնիսկ գիշերը վի ճում էին ։ Նրանք արդեն վաթսունհինգ տարի անց տեղափոխվել են գյուղ ։ Ինձ թվում էր, որ տարիքի հետ կրքերը հանդարտվում են ։ Ես անցյալ շաբաթ այցելեցի նրանց և տեսա, որ մայրս բարձրացել է տանիք և նայում է հեռադիտակով. – Մայրիկ, ինչ ես անում: – Աղջիկս, սուս, չես տեսնում, որ զբաղված եմ: Ես լրջորեն հոգոց հանեցի, սապատավորին միայն գե րեզ մանը կշտկի։